Aínda que neste caso sobran as palabras porque estas imaxes que ides ver dan boa conta do título, non quero deixar de recomendar que si ides a Porto visitedes esta maravilla (po
r dentro e por fora). Ademais está moi cerca da Torre dos Clérigos e podedes entrar tranquilamente, o propietario está acostumado a que a xente entre e faga fotos.
Quero facerme eco desta noticia que todos debemos coñecer.
O pasado mes de xaneiro tivo lugar un seminario en Vilanova sobre alfabetización informacional, no que C
ristina Novoa presentou unha panorámica das accións que se realizan nesta comunidade para tecer unha rede de bibliotecas escolares, avanzando hacia os proxectos documentais como forma de usar a capacidade transformadora das bibliotecas para desenvolver as competencias básicas.
Xa hai varias comunidades como Galicia, Asturias e Cataluña que teñen incorporado ao currículum unha asignatura de “proyecto de investigación” ou “proyecto documental” nalgún curso da ESO, na que a Biblioteca é o laboratorio de traballo para o manexo das fontes de información.
Cataluña ten ademais un programa complementario chamado “Mentes curiosas“.
Creación, mantenimiento y actualización de un sitio web específico sobre alfabetizaciones y competencias fundamentales, como centro de recursos y apoyo a los foros e iniciativas que se desarrollen.
Está promovido pola Subdirección General de Coordinación Bibliotecaria, do Ministerio de Cultura.
O entroido é unha festa tradicional no noso centro. Gústanos transgredir por unhas horas e converternos noutros personaxes, noutras cousas que doutra maneira non podería ter sido. Se non se pode ter a oportunidade de ser actor, sempre nos pode quedar o entroido.
A palabra entroido deriva do latín introitus, que significa "entrada" ou "comezo" da primavera e do rexurdimento da vexetación. Na zona norte de Galiza emprégase antroido, como no antroido ribadense e na zona da Fonsagrada, incluso Monforte de Lemos e Viana do Bolo, mentres que no sur é máis frecuente entroido. A palabra aparece citada desde o século XIII. O entroido coñécese tamén como carnaval, que tamén é un termo galego. Nalgúns países onde o entroido desapareceu por presión eclesiástica ou policial, cando foi recuperado utilizouse o termo "carnaval" (así no Brasil). Tamén é carnaval o termo correcto para festas similares celebradas fóra dos días anteriores á Coresma, como os carnavais de verán.
A palabra vén do italiano carnevale, que ten como orixe, segundo a maioría dos etimoloxistas modernos o latín vulgar carne-levare, que significaba "abandonar a carne" (o cal xustamente era a prescrición obrigatoria para todo o pobo durante todos os venres da Coresma).
As denominacións populares de carnestoltes ou carnestolendas, respectivamente, parecen indicar que esta é a opción etimolóxica máis sensata (do latín tolere, retirar).
Posteriormente xurdiu outra etimoloxía manexada no ámbito popular: a palabra italiana carnevale significaría que durante a época do carnaval a "carne vale", ou sexa que "se pode comer".
Pero a fins do século XX, varios autores comezaron a sospeitar a orixe pagá do nome. Carna é a deusa celta das fabas e o touciño. Tamén estaría conectada con festas indoeuropeas, dedicadas ao deus Karna(que no Mahabhárata aparece como un ser humano, irmán maior dos Pándavas, fillo do deus do Sol e a raíña Kuntí).
As máscaras do antroido galego presentan, segundo as zonas e comarcas, trazos diferentes. Podemos distinguir dous grandes grupos:
Este ano nós tamen temos as nosas máscaras particulais grazas ao departamento de debuxo, á nosa compañeira Ali Puchades e os seus alumnos, que con unha técnica moi depurada ou con materiais de refugallo acadaron uns fenomenais resultados.
ra do premio Biblos-Pazos "Bailarei sobre a túa tumba".
Teresa naceu en Monforte, é doctora en Lingüística e exerce a docencia nas Facultades de Filosofía e Filoloxía da Universidade de Santiago de Compostela e unha apaixoada dos recunchos da linguaxe.
A súa carreira como escritora comeza en 1997 co ensaio: "Alternativa non discreta en lingüística: unha perspectiva histórica e metodolóxica".
A esta obra síguenlle outras dúas tamén dentro deste xénero en 2001, "Universales da linguaxe e linguo-diversidade" e "A lingüística no conxunto do coñecemento: unha mirada crítica".
En 2004 gaña o Premio Manuel Lueiro Rei de novela curta por "A xeira das árbores ", un día na vida de Clara, muller-árbore que se enfronta ao mundo.
Co ensaio "Outro idioma é posible" rachou cos esquemas preconcebidos e revolucionou o campo da lingüística, ademais de obter o premio Ramón Piñeiro.
Gañadora dos premios Xerais de novela, o Premio AELG e o Premio da Crítica de narrativa galega con Herba moura, coa que esta autora acada o recoñecemento internacional. Esta obra está traducida ao catalán, español, rumano, italiano, portugués e neerlandés.
Pero Teresa Moure non somentes destacará en novela e ensaio senón que ademais en 2007 é gañadora do Premio Rafael Dieste de teatro pola súa peza "Unha primavera para Aldara", peza representada por Teatro do Atlántico e que tivemos sorte de ver aínda non hai tres meses aquí, no Cine Alovi.
Deste mesmo ano son tamén dúas novelas "Benquerida catástrofe", a que Teresa lle ten moito cariño e "A casa dos Lucarios"( na nosa biblioteca podedes atopala tamén).
Viñamos lendo dende hai algo máis dun mes Herba Moura. Esta pareceunos un canto ás paixóns: á paixón amorosa pero tamén a outras paixóns como a do amor polo coñecemento, a da amizade, a da maternidade, a da lectura e a da palabra.
Nesta novela formúlanse debates filosóficos, pero ao mesmo tempo reivindica os sentidos ( tacto e olfato, sobre todo), as paixóns, a maternidade, o amor ao coñecemento e á natureza, mediante narracións, preciosas descripcións, enumeracións, poemas...
As mulleres da novela- a raiña Cristina de Suecia, a herborista Hélène Jans, a estudante Einés Andrade- apártanse do camiño marcado, é, en catro partes, técense as súas historias entrelazadas como un pano de pachwork; todas teñen en común o seu amor polo coñecemento, pola escritura, e as renuncias que han de facer para poder continuar ese camiño elexido por elas. Teñen en común cadansúa relación co filósofo Descartes como maestro, como amante, como obxecto de estudo.
Para a nosa reunión contamos coa presenza da escritora.Tiñabamos moitas gañas de coñecela pois a súa talla humana quedou patente o día que nos poñiamos en contacto para solicitar a súa colaboración. Foi tan xenerosa na contestación que enseguida comezamos a querela.
Con ela xa aquí, dímonos de conta que a novela que tanto nos gustara era fruto dunha autora sincera, real, unha muller dos pés á cabeza. As tres mulleres protagonistas tiñan un algo dela, ou era ao revés? Sobre todo Hèléne, que representa o contrapunto da visión masculina da vida. Regalounos a voz, esa misma voz que perfilaba a figura da muller apaixoada, desa muller loitadora, nunca convencional, como unha encantadora de serpes creou un ambente máxico nesta reunión.
Teresa Moure-Herba moura amosounos unha novela moderna, diferente, sorprendente ata o final. Non se pode deixar de ler porque convírtese nun tecido tan ben urdido que nopodes soltar senón todo desaparece, desfaise como un calcetín aínda metido nas agullas de calcetar, deixa de ter a súa forma. Hai que chegar ao final para saber que é unha historia de "perdedoras" pero que fixeron na súa vida todo o que non se esperaba delas.
O saber, os sentimentos como a maternidade escollida ou o amor carnal, a paixón, restrinxidos para unha muller do século XVII ponos Teresa Moure ao alcance das súas heroínas e así nos los transmiteu na nosa reunión de hoxe.
Grazas a Teresa pola súa participación desinteresada no noso club de lectura.
Moitas veces cando realizamos traballos escritos e audiovisuais, o que dicimos neles non sempre son conceptos que xurdiron de nos, independientemente de que a nosa intención fora a de mostrar unha producción orixinal. Sobre isto fala Umberto Eco no seu libro “Cómo se hace una tesis”, onde se mostra ao lector dous conceptos interesantes: Orgullo e Humildade científica .
Para iso recoméndovos que leades a Eco e tamén piquedes neste enlace Hablemos de historia, onde se simplifican as ensinanzas do autor de El nombre de la rosa, e apórtanse outras novas.
Acércase o 14 de febreiro. No noso instituto é unha data moi sinalada. Os alumnos e alumnas envíanse cartas (máis que de amor, de amistade) e poemas. Dende a Biblioteca promovemos este envío de poemas e, para isto, estamos preparando unha selección de textos. Non queremos quedarnos no 14 de febreiro. Queremos que a nosa comunidade educativa lea poesía e disfrute coa poesía.
