domingo, 21 de marzo de 2010

La poesía es un arma cargada de futuro

Queremos celebrar esta data do día internacional da Poesía cun poema de Gabriel Celaya que di así:

"Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmado,
como un pulso que golpea las tinieblas,

cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.

Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.

Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a sí mismo.

Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.

Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.

Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.

Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.

Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso con técnica qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a España en sus aceros.

Tal es mi poesía: poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.

No es una poesía gota a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos
y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.

Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos."
 Nós queremos por alma neste poema: De noche 
 


 Ás veces os cantautores quedan sen palabras e é entón cando cantan os versos dos poetas que non tiveron voz para cantar. Podemos escoitar a Paco Ibañez interpretando este poema de Celaya.



Non queremos deixar de lembrar neste día a Uxío Novoneyra, o poeta a quen se adica este ano O día das letras galegas.
Nos seus poemas, manifesta o seu compromiso nacionalista sen descuidar a forma poética.

SE o pasado é pasado

"SE o pasado é pasado
i o presente é o urgente
por qué inda busca a xente
aquil soño clausurado?

Vido visto ben Santiago
i esa cuestión non resolta
fago camiño de volta
camiño de volta fago.

Camiño de volta fago
volvo do cabo do Mundo.
Terra sólo en ti me fundo:
é a certeza que trago".

Hai un ano tiñamos aquí a Berta Dávila, xove poeta, que nos felicita este día no seu blog con este poema:

"Non lembro que día foi:

ti contaches os barcos que partiron,
eu contei os que non volveron nunca.

E neles ían embarcados todos.
Todos e cada un dos meus versos.
Todos".


(de Corpo baleiro, Espiral Maior, 2007)

E que mellor celebración que seguir lendo a máis poetas e os seus poemas.

1 comentario:

Evaristo dijo...

Yo también pensé en este poema para escribir mi entrada del día mundial de la Poesía: La titulé Poesía necesaria.