Día das Letras Galegas, 2008

A Real Academia Galega decideu homenaxear no Día das Letras Galegas deste ano, 2008 a Xosé María Álvarez Blázquez nado en Tui o 4 de febreiro de 1915 e morto en Vigo o 2 de marzo de 1985 pola súa entregada adicación ás causas ideológicas e culturais de Galiza, pola súa curiosidade múltiple e pola súa incansable vontade pedagóxica.

Álvarez Blázquez pertece a Xeración de 1936 e foi especialmente coñecido como poeta en lingua galega e castelá, moitos dos seus poemas inspiroullos a morte dunha dos seis fillos, Mª Luisa, que tivera con Mª Luisa Cáccamo Frieben, pero tamén narrador e dramaturgo.

Ao ver que non tiñas nome
unca o s que serías
ventureiriña do monte.

Froleciña ventureira
que –ao millor-nasceu co orballo
nunha luzada de estrelas.

Coma andabamos a rir
-ventureiriña do monte!-
Chamamoste “Colorín”.

Roseira do teu mencer, 1950

A súa actividade intelectual abrangue, sen abandonar por completo a escrita creativa, dende os anos cincuenta á arqueoloxía, etnografía, ámbitos nos que se converte nun dos nomes máis relevantes en Galicia, xunto a Cuevillas, Bouza Brey ou Filgueira Valverde; á crítica literaria, ao periodismo, etc, e, incluso, á política, pois vai na candidatura polo Partido Galeguista nas eleccións municipais do ano 1983.

Algunhas das súas obras son:

• Os ruíns, conxunto de relatos que querían mostrar “a vida canalla i escura dos travesados, dos cativos, dos traspoleirados, tara da sociedade e podre do xénero humano”, en boca do autor pero con tono irónico (ano 1936).
• En el pueblo hay caras nuevas , novela finalista da primeira convocatoria do premio Nadal, en castelán de 1945
• El zapato de cristal e Los pazos altivos, dúas pezas teatrais de 1947, escritas en colaboración co seu irmá Emilio e que se representaron.
• Poemas de ti e de min, poemario dividido en dúas partes, unha del e outra de seu irmá Emilio, de 1949
• Roseira do teu mencer, poemas de 1950
• Escolma da poesía galega I: Escolma medieval galego-portuguesa de 1952
• Cancioneiro de Monfero, poesía de trobeiro, 1953
• Romance do pescador peleriño, catro páxinas para un poema do ano 1954
• Crecen las aguas, novela en castelán de 1956
• Escolma da poesía galega II: A poesía dos sécalos XIV a XIX, de 1959
• Sonetos del alba insomne, 1960,o seu peche como poeta
• A pega rabilonga e outras historias de tesouros, aportación á narrativa infantil de 1971.
• Escolma da poesía medieval, ano 1975
• Canle segredo, obtivo o premio “Eduardo Pondal”, poemas publicados en 1976, pero escritos entre 1951 e 1953

Este escritor foi cofundador da Editorial Monterrey en 1948 e fundador de Edicións Castrelos en 1967, recoñecido no Centro Galego de Buenos Aires co Premio Pondal de poesía en 1954, galardoado co Pedrón de Ouro en 1981, membro numerario da RAG, cronista oficial da cidade de Vigo e membro do Instituto de Estudos Galegos “Padre Sarmiento”.

Reproducimos O Ladroeiro xa , un relato de Os ruíns, que consideramos pode animarvos a ler algo máis deste autor humanista, poeta, narrador, intelectual entregado ao estudo e difusión de todo aquelo que nos identifica como pobo.

Era a unha da mañán e tornaban pra o casal os dous namorados. Casáranse faguía un mes, e gostaban de anduriñar os seus amores á brisa da noite i á lus do luar. Viñan xa cansos de percorrer os belidos arredores da anterga cibdade, e fóronse deitar, co sono nas palpebras.
Non ben findaran de se mergullar no liño mesto, cando un témero e abraiante espirro saíu de embaixo o leito.
-Antón!-berrou a muller.(Tiña na boca trinta e dúas castañolas).
-Serea, muller.

I o home chispouse ao chan.

-Saia de aí, señor. Abula, pronto!

I o outro surtiu:

-Peitogueime antronte, sabe? Ten un tan pouca roupa…
-Quen é vostede?
-Un probe home, señor.
-E que fai eiquí?
-Pois…vin roubar. Mais dimpois tomei medo.É a primeira vegada que o fago, sabe?, e non teño vezo1; non sei coma hei comenzar.
-Por onde entrou?
-Déixeme garda-lo segredo. Coido que non ha ficar ben o ladroeiro que conte todo.
-Boeno; pois agora, rúa. Veña conmigo.
-Señor!
-Que lle acontez?
-Teño tanta fame!
-Que lle imos faguer. Agora xa non me pode roubar.
-É certo.
-Rúa!
-Antón-dixo a muller, que deica entón tivera a chola asolagada no liño. I engadiu:
-Vai á despensa e dalle de comer.
-Deus llo premie!

I o témero saíu de alí a un chisco, rillando nun toro de queixo, incrustado no meio de unha codia de pan.

Os dous namorados durmiron aquila noite encheitos de ledicia. Il por terlle amostrado ao ladroeiro a súa xurdia inteireza; ila por lle ter ensinado o seu feitío lanzal.
--------------------------------------------------------------------------------------
1 Costume

Se che gustou , deixanos un comentario e si queres ler algo máis, pásate pola biblioteca.
Non che estrañe o seu galego, está escrito en 1936 e todos sabemos que a lingua está viva, cambia cada pouco pero ,é verdade que, cada un fala como quere ou como pode pero o máis importante e falar, NON PERDAS A TÚA LINGUA!