viernes, 25 de diciembre de 2009

Felices Festas

Felicidades a toda a comunidade educativa e a todos os que compartides o noso amor polos libros e as lecturas,dende a Biblioteca do IES Moncho Valcarce.



domingo, 13 de diciembre de 2009

El viaje del elefante

Hoxe quería  recomendar NON LER este libro de Saramago.
NON LEAS ESTE LIBRO se non che interesan os libros de viaxes, de aventuras.
NON LEAS ESTE LIBRO se non queres saber que lle podía ocurrír a un cornaca indú chamado primeiro Subhro, logo Fritz e ao seu elefante  Salomón, Solimán  durante a súa viaxe dende Portugal, por España, Italia ata  a Austria do século XVI.
NON LEAS ESTE LIBRO se non queres saber de que maneira todos podemos sentirnos transformados nas viaxes, nos camiños.
NON LEAS ESTE LIBRO se non che interesa a tenrura porque a pesares de ser o autor Saramago, está cheo dela.
NON LEAS ESTE PEQUENO LIBRO se non queres ler unha mordaz crítica á natureza humana, ás miserias que nos adornar a todos como a ansia desmedida de gloria, de fama, a relixiosidade mal entendida, a soberbia,...
NON LEAS ESTE LIBRO se non che interesa unha lectura cargada de sentido do humor, pero un malvado sentido do humor.
NON LEAS ESTE LIBRO si non dispos dunha triste tarde de otono, que será o tempo que precises para lelo porque non creo que aguantes máis sen acabalo.

jueves, 10 de diciembre de 2009

Dereitos Humanos




Temos a sorte de contar con esta exposición que vedes nas imaxes anteriores dende o día 29 de novembro ata o día 14 de decembro. Axuda en acción é quen no la fai chegar por medio  do Concello de As Pontes.

Coincide no tempo con outras actividades organizadas pola vicedirección do centro con motivo do  Día dos  Dereitos Humanos.


Nós cremos que todo o que faigamos, dende os centros educativos,  a prol da sensibilización é pouco. Dende este blog queremos facernos eco destas iniciativas  doutras externas que tamén se promoven dende o ámbito dos persoeiros da cultura, do deporte, do espectáculo. Por iso, se queres escoitar, por exemplo, a Eduardo Galeano falando de muros, pincha aquí MUROS.  O blog de Mesturas achéganos esta reflexión do escritor uruguaio sobre a situación do Sahara e a transcendencia que ten, ou que non ten noutros países, incluso en España.

lunes, 23 de noviembre de 2009

25 de Novembro: Historia das irmás Mirabal


Eran catro irmás, Patria, Minerva, María Teresa e Dede Mirabal, da República Dominicana; As tres primeiras son coñecidas polas súas atividades políticas clandestinas contra a tiranía do goberno Trujillista na República Dominicana (1930-1961). Na década dos 40, Minerva coñeceu un xoven político Pericles Franco Ornes, fundador do Partido Socialista Popular, recoñecido como anti-trujillista.

O día 12 de outubro de 1949, nunha festa celebrada en conmemoración do descobrimento de América e coa intención de homenaxear á sociedade da provincia de Espaillat, as irmás Mirabal foran convidadas polo propio gobernador e senador para participar. Compareceran Patria e seu marido Pedro Gonzales, Minerva e Dedé e seu marido Jaime Fernández e Don Enrique Mirabal, o pai.

Como a festa era ao aire libre e comezara a chover moi forte, as irmás resolveran marchar. Trujillo considerou isto coma unha falta de respecto; O gobernor da provincia de Espaillat, suxeriu que D. Enrique mandase unha carta de desculpas ao ditador, máis iso non calmou a Trujillo, que no día seguinte mandou prender a Enrique e Minerva . Minerva foi acusada de ser comunista, e foi intimidada a escribir unha carta a Trujillo, máis ela recusou. Depois de moito inistir os amigos, os dous foran soltos.

No día 25 de novembro de 1960, Patria, Minerva e Maria Teresa viaxaran para visitar a seus maridos na cadea. Voltando da viaxe o seu coche foi parado polos cómplices de Trujillo. O ditador mandou matar cada unha separadamente para así non sentiren a execución da outra. Finxeu un suposto accidente, pero todos sabían quen era o tal asasino. Depois da morte das tres, foi o comezo da decadencia do réxime de Trujillo.

A memoria desas valentes irmás mártires que arriscaran as súas vidas e as ofreceran efectivamente pola causa da muller nos enche de esperanza e nos dá forza para continuar loitando por una sociedade igualitaria na que mulleres e homes podamos vivir en fraternidade humana.

En honor a estas valientes cada 25 de noviembre se conmemora el Día Internacional de la No Violencia Contra la Mujer. Isto estableceuse no Primeiro Encontro Feminista Latinoamericano e do Caribe celebrado en Bogotá, Colombia no ano 1981.

Todos, mulleres e homes con sensibilidade ante este problema estamos a traballar para erradicalo. Cada quen coas súas forzas, nos concellos coma no noso, dende os centros educativos cada ano tratamos de aproximar aos máis pequenos aquelas razóns que nos fan iguais, ás veces evidentes e outras non tanto. Consulta esta dirección, que loita todo o ano, non só nestas datas pola igualdade. Pero podía ensinarvos máis. Moitas son as campañas que se están a promover para mellorar a situación, aínda que non hai que se relaxar porque falta moito para acadar os obxectivos que pretendemos. Alguén nos prestou isto:



Tamén a chilena Cecilia Domeyko filmou as escenas de recreación histórica dos feitos acontecidos ás irmás Mirabal en Cuba en 2003 con actores de televisión e cine cubanos.

Mariposas, un documental sobre a vida destas irmás e a súa loita, nos anos 50, contra o dictador de República Dominicana, Rafael Trujillo.

domingo, 15 de noviembre de 2009

Caín


José Saramago volve a ocuparse da relixión en Caín, a súa nova novela, que a editorial Alfaguara publica, na que redime ao seu protagonista do asasinato de Abel e sinala a Deus "como o autor intelectual ao despreciar o sacrificio que Caín lle ofrecera".












Saramago xa ten explicado a través do correo electrónico que o que quixo dicir con Caín é que "Dios no es de fiar. ¿Qué diablos de Dios es éste que, para enaltecer a Abel, desprecia a Caín?".

Casi 20 anos despois do seu discutido libro El evangelio según Jesucristo, que foi vetado polo Goberno portugués para competir polo Premio Europeo de Literatura, o Nobel luso fai un irreverente, irónico e mordaz percorrido por diversas pasaxes da Biblia pero non teme que volvan a crucificalo. "Algunos tal vez lo harán -explica Saramago-, pero el espectáculo será menos interesante. El Dios de los cristianos no es ese Jehová. Es más, los católicos no leen el Antiguo Testamento. Si los judíos reaccionan no me sorprenderé. Ya estoy habituado. Pero me resulta difícil comprender cómo el pueblo judío ha hecho del Antiguo Testamento su libro sagrado. Eso es un chorro de absurdos que un hombre solo sería incapaz de inventar. Fueron necesarias generaciones y generaciones para producir ese engendro".

José Saramago non considera este libro o seu particular e definitivo axuste de contas con Deus -"las cuentas con Dios no son definitivas", dice-, pero sí con los hombres que lo inventaron. "Dios, el demonio, el bien, el mal, todo eso está en nuestra cabeza, no en el cielo o en el infierno, que también inventamos. No nos damos cuenta de que, habiendo inventado a Dios, inmediatamente nos esclavizamos a él", explica el autor. Nega que a cercanía da morte, fai agora un ano debido a súa infirmidade, fixeralle pensar máis en Deus. "Tengo asumido que Dios no existe, por tanto no tuve que llamarlo en la gravísima situación en que me encontraba. Y si lo llamara, si de pronto él apareciera, ¿qué tendría que decirle o pedirle, que me prolongase la vida?".

E continúa Saramago: "Moriremos cuando tengamos que morir. A mí me salvaron los médicos, me salvó Pilar (su esposa y traductora), me salvó el excelente corazón que tengo, a pesar de la edad. Lo demás es literatura, y de la peor". Hai un ano, o escritor sorprendeu pola ironía e o humor que destilan as páxinas de El viaje del elefante (Alfaguara) e que agora volve con Caín. Para el é un misterio. E reflexiona: "No fue deliberado ni premeditado, la ironía y el humor aparecen en las primeras líneas de ambos libros. Podía haberlo contrariado e imprimirle un tono solemne a la narrativa, pero lo que está me vino ofrecido en una bandeja de plata, sería una estupidez rechazarlo".

O escritor empezou a pensar en Caín hai moitos anos. "Estaba en una especie de trance. Nunca me había sucedido, por lo menos con esta intensidad, con esta fuerza", recorda. Saramago, que una vez escribeu que "somos cuentos de cuentos contando cuentos, nada" e así sigue, se cadra é a mellor maneira de seguir vivo. "Es verdad. Tal vez la analogía perfecta sea la de la vela que lanza una llama más alta en el momento en que va a apagarse. De todos modos, no se preocupen, no pienso apagarme tan pronto". No seu blog aparece unha carta da presidenta da Fundación Saramago, Pilar del Río, na que anuncia aos lectores do Nobel que este Caín no os deixará indiferentes.Probade a ver! Dentro de nada na nosa biblioteca.

jueves, 12 de noviembre de 2009

San Millán, impórtanos



Hoxe é festividade de San Millán (Aemilianus, en latín). E ti dirás, e quen é San Millán?. Este santo do que sabemos grazas a San Braulio( bispo de Zaragoza alá polo ano 626) que nacera en Berceo e fora morrer nunha covacha. Na súa vida fora pastor, pero abandonou as ovellas e a cítara por mor dun monxe chamado Felices que lle ensinou a crer.

Abandonou o seu traballo e quixo consagrarse a orar nun lugar apartado do mundo. Así pasou 40 anos de vida contemplativa no monte Distercio, case sen comer nin beber máis que o imprescindíbel para seguir vivindo.

Dídimo, o bispo de Tarazona, oíra falar del e ofreceulle levar a igrexa de Berceo onde el nacera. Aínda que San Millán dubidaba da súa valía para exercer de sacerdote, aceptou o cargo e durante uns poucos anos alí estivo, destacando en ciencia, prudencia e enxeño; pero a igrexa non medraba porque el daba todo o que tiña aos que o necesitaban. Outros viñeron a contarlle ao bispo o que ocorría e San Millán veuse obrigado a volver ao seu oratorio na montaña.

Son moitos os milagres deste santo en vida (devolver a vista aos cegos, curar paralíticos, sandar aos enfermos,...) pero tamén despois de morto. Así apareceuse na batalla de Simancas, logrando a victoria dos navarros e casteláns frente aos sarracenos, o que lle valeu o título de Patrón de España xunto a Santiago, polo menos atá o Concilio Vaticano II.

Morreu con máis de cen anos e foi enterrado nas Covas de Aidillo onde se levantou o Mosteiro de Suso (arriba, en castelán antigo). Este foi o escenario das primeiras palabras casteláns. POR ISO É QUE NOS IMPORTA SAN MILLÁN. Os monxes que alí vivían, hai máis ou menos 1000 anos, traballaban nun escritorio onde copiaban textos en latín, o códice (o Códice Emilianense 46, s. X -un diccionario cunhas 200.000 entradas- e as Glosas Emilianenses ou Códice Aemilianensis 60, s. XI) escrito nun latín, que el consideraba que a xente de a pé xa non comprendía e vai tomando notas para entender a gramática e aclarar os significados. A esas notas chamámolas glosas, Glosas Emilianenses. Na marxe dereita do folio 72r do códice Emilianense 60 lemos esta doxología, que en parte é tradución do latín e en parte colleita do glosador.

PRIMERAS PALABRAS ESCRITAS EN CASTELLANO
Cono aiutorio de nuestro dueno
dueno Christo, dueno Salbatore;
qual dueno get ena honore
et qual duenno tienet ela mandatione
cono Patre cono Spiritu Sancto
enos sieculos delo sieculos,
facamus Deus Omnipotes tal serbitio
fere
ke denante ela sua face
gaudioso segamus. Amen.
Coa mediación do noso Señor,
don Cristo, don Salvador,
que comparte o honor
e a xerarquía co Pai
e co Espíritu Santo
polos séculos dos séculos,
Dios omnipotente nos faga servir
de tal maneira que nos atopemos
felices na súa presenza.


É interesante que neste mesmo Códice, noutras páxinas, recogénse tamén dúas anotacións, feitas polo mesmo monxe, en vasco. Trátase do máis antigo testimonio escrito conservado desta lengua.

O rey García Sánchez III de Navarra (ano 1052) quixo trasladar os restos do santo a un mosteiro que tiña construído nas proximidades pero os bois que o levaban pararon nun lugar e non poideron movelos, o que foi interpretado como que o santo non quería marchar de alí, así que nese mesmo lugar foi construído o Mosteiro de Yuso (abaixo, en castelán antigo, s. XI-XVIII) que posee una biblioteca monástica excepcional -onde se trasladaron os fondos de Suso- na que se incluen exemplares únicos medievais e o primeiro libro de poesía en español: Los Milagros de Nuestra Señora, do clérigo Gonzalo de Berceo.


Os dous mosterios están ubicados na Serra da Demanda, no alto curso do río Cárdenas, na Rioxa. Gardan unha distancia dun kilómetro. O de Suso está arriba na montaña e ten de telón de fondo La Cogolla (en latín cuculla:especie de capa para cubrir a cabeza e o corpo, que usaban os frailes) e o Yuso está na aba da montaña.

jueves, 5 de noviembre de 2009

Todas as bibliotecas nunha

"Leer será en el futuro un acto de rebeldía"
Recollo este titular dunha noticia do periódico El País onde atopo unha entrevista co escritor arxentino Alberto Manguel. Autor de Una historia de la lectura (Lumen) , toda a súa obra non fai máis que recrear o mundo do libro. Aborda o nacemento da escritura, a aparición das primeiras bibliotecas, os códices, a imprenta e a evolución do mundo editorial.
En La librería de noche (Alianza) fai un percorrido polas grandes bibliotecas do mundo: dende a lendaria Biblioteca de Alexandría fundada polos ptolomeos no século III antes de Cristo, tan de moda pola película Agora de Amenabar, ata as bibliotecas actuais, todo co ánimo de chegar á biblioteca máis próxima para cada quen, a biblioteca da casa.

Pero o que me chama máis poderosamente a miña atención é unha serie de afirmacións que, como o título da entrevista, resultan subversivas. E que quede claro que eu escoito a Manguel e me oío a min mesma, aínda que coma eu non son escritora non o sei dicilo tan ben.
Destaco aquí tres momentos da entrevista e quizais mañá estean nas paredes na nosa biblioteca.

"La historia del libro corre paralela a la de la censura. Una de las cosas esenciales que proporciona la lectura es aprender a pensar, y no hay nada más peligroso para el poder que un pueblo pensante. La tarea del político es más fácil frente a un pueblo idiota, educarnos en la estupidez es quitarnos los libros, y eso siempre ha sido tarea de dictadores".

"El amor por la lectura es algo que se aprende pero no se enseña. De la misma forma que nadie puede obligarnos a enamorarnos, nadie puede obligarnos a amar un libro. Son cosas que ocurren por razones misteriosas, pero de lo que sí estoy convencido es que a cada uno de nosotros hay un libro que nos espera. En algún lugar de la biblioteca hay una página que ha sido escrita para nosotros".

¿La lectura queda finalmente como un acto de rebeldía? "Siempre lo ha sido. Primero porque se valora la acción y no la inacción y porque conduce a la reflexión, y eso siempre es peligroso. Y porque a través de la lectura empezamos a conocer quiénes somos. En el futuro, leer será no sólo un acto de rebeldía, sino también un acto de supervivencia. Si como lectores nos resignamos a que nos impidan leer la buena literatura nos vamos a condenar a ser menos humanos. Es un riesgo que, por supuesto, no podemos correr".

miércoles, 4 de noviembre de 2009

"Una vida sin literatura no es una vida humana" decía Ayala

Francisco Ayala García-Duarte naceu en Granada en 1906. Estudiou dereito en Madrid, ampliando os seus estudios en Alemaña a principios dos anos trinta, onde asistiu ao ascenso do nazismo.
Comeza a publicar as súas primeiras obras a mediados dos anos vinte (Tragicomedia de un hombre sin espíritu (1925), Historia de un amanecer (1926)). Nesta época mantén un intenso contacto con algúns dos intelectuais máis senlleiros da época, en especial, con José Ortega y Gasset.
A súa vinculación coa causa da República obligouno a marchar ao exilio, establecéndose en Arxentina ata principios dos anos cincuenta. Alí desenvolve unha intensa actividade cultural, traballando no periódico La Nación e na editorial Losada. Incómodo no país tralo triunfo do peronismo, trasladouse a Puerto Rico, onde coincidiu con Juan Ramón Jiménez, e en cuxa Universidade deu clases de dereito. Posteriormente trasladouse a USA, onde se adicou á ensinanza da literatura española nas universidades de Princeton, Nova Iorque ou Chicago.
Retornou a España en 1976, tralo final da ditadura. Chegaron entón os recoñecementos. En 1983 foi nomeado académico. En 1988 recibiu o Premio Nacional de las Letras. En 1991 se lle concedeu o Premio Cervantes. E en 1998 o Príncipe de Asturias de las Letras.
Foi autor dunha copiosísima producción, de carácter ensaístico e narrativo fundamentamente. A súa obra literaria ten dúas etapas claras. Unha primeira, caracterizada pola experimentación, e unha segunda, posterior á Guerra, de corte máis clasicista. A ironía, a crítica do poder, a deshumanización son algúns dos temas máis recurrentes na súa escritura. Por citar algunhas das máis salientables: Los usurpadores (1949), La cabeza del cordero (1949), Historia de macacos (1955), Muertes de perro (1958), El jardín de las delicias (1971), El hechizado y otros cuentos (1972).

R.I.P

martes, 3 de noviembre de 2009

Marcapáxinas


Propóñoche un xogo. Gustariache participar nun concurso? Verás, para o curso vindeiro non temos pensado cal vai ser o marcapáxinas que entregaremos cos libros na Biblioteca. Por que non nos fas ti unha suxestión? Como! Que non sabes como facer un marcapáxinas? Que formas poden ter? Que non tes ningunha idea da que partir?Pois ben, imoste poñer ao tanto sobre todas estas cousas e outras.
Queres saber como e onde xurdiron, dende cando hai marcapáxinas, se existen grupos de coleccionistas...

Se sigues a ler é que estar da cordo coa proposta. Pois ben, se queres esta información dámosche uns enderezos onde poder atopar respostas a todas as preguntas anteriores e a outras máis.

Paréceme estar oíndo que non sabes como facer un. Pois se pinchas aquí vanche aprender como elaborar un ben orixinal, pero non sei se será o peor inimigo da nosa biblioteca, ti que opinas? E se queres practicar o teu inglés, mira neste sitio.

Se premes aquí poderás atopar a unha muller que ten creado un blog para promocionar o coleccionismo de marcapáxinas en Chile en particular e en América Latina en xeral . Verás que a autora deste blog admite axudas, suxestións, comentarios e todo tipo de aportes. Poderías publicar nel o teu marcapáxinas, que che parece?

Pero si o que queres é ver unha chea de puntos de lectura ordenados por temas, categorias, etc en francés, deberás premer aquí, se o que desexas e ver bookmarkers bastante infantiles, ésta é a túa dirección, que queres ver un museo alemán do marcapáxinas?, pois aí che vai.

Seguro que tes oído falar da editorial Kalandraka e incluso tes lido algún libro publicado por eles, pois agora fanche esta proposta.

E que che parece ver unha estupenda mostra de puntos de lectura en catalán pero tamén en galego e outras coleccións interesantes, coma esta e de seguir nesta historia seguro que chegarás a destinos tan curiosos como este, de onde sacamos a foto de arriba e estoutro, onde poderás admirar ademais do que tratamos, unha das bibliotecas máis fermosas do mundo.

Animate a participar! Esto é só o comezo do que pode chegar a ser unha gran afición e ti un gran coleccionista.


miércoles, 28 de octubre de 2009

DIEZ AÑOS SIN EL MARINERO EN TIERRA

Hoy, 28 de octubre, se cumplen diez años de la muerte de Rafael Alberti, que falleció en 1999 a los 97 años de edad. Vivir casi un siglo dan para mucho vivir y Rafael Alberti comenzó su andadura vital disfrutando de su infancia en Cadiz; pronto conoció el éxito de la poesía con su grupo, los del 27,en la década de los veinte("¡Vendo nubes de colores:/las redondas, coloradas,/para endulzar los calores!"); en algún momento lo invadió la desolación personal ("¡Atrás, atrás!¡Qué espanto/de tinieblas sin voces!/ ¡Qué perdida mi alma!") ; luego llegó otra desolación peor y combatió poesía en mano durante la Guerra Civil ("Hace falta estar ciego, tener como metidas en los ojos raspaduras de vidrio,"); sufrió el duro caminar hacia un largo exilio("¿Dónde estas hoy, en dónde te contemplo,/en qué roca, en qué mar, bajo qué bosque"); celebró la vuelta sin rencor("Me fui con el puño cerrado, vengo con la mano abierta"); y finalmente regresó al mar ("¿Por qué me desenterraste del mar?").

Cuando yo era pequeña, tendría quizá ocho o nueve años, no lo puedo precisar, no conocía a Rafael Alberti pero me gustaba leer un poema que se llamaba "El tonto de Rafael". Años más tarde descubrí que su autor era un poeta de la Generación del 27 que se burlaba de sí mismo en este autorretrato:

EL TONTO DE RAFAEL
(Autorretrato burlesco)
Por las calles, ¿quién aquél?
¡El tonto de Rafael!
Tonto llovido del cielo,
del limbo, sin un ochavo.
Mal pollito colipavo,
sin plumas, digo, sin pelo.
¡Pío-pic!, pica,y al vuelo
todos le pican a él.
¿Quién aquél?
¡El tonto de Rafael!
Tan campante, sin carrera,
no imperial, sí tomatero,
grillo tomatero, pero
sin tomate en la grillera.
Canario de la fresquera,
no de alcoba o mirabel.
¿Quién aquél?
¡El tonto de Rafael!
Tontaina tonto del higo,
rodando por las esquinas
bolas, bolindres, pamplinas
y pimientos que no digo.
Mas nunca falta un amigo
que le mendigue un clavel.
¿Quién aquél?
¡El tonto de Rafael!
Patos con gafas, en fila,
lo raptarán tontamente
en la berlina inconsciente
de San Jinojito el lila.
¿Qué runrún, qué retahíla
sube el cretino eco fiel?
¡Oh, oh, pero si es aquél
el tonto de Rafael!
Su amigo, el poeta Benjamín Prado decía ayer de él:“Era una persona para la que toda solución era poética. Si él quería dar una opinión política no escribía un artículo, sino un poema; si quería plantear cualquier tipo de reivindicación social, escribía un poema”.
A nosotros, además de su poesía, nos queda su voz.

jueves, 22 de octubre de 2009

PALABRAS PARA JULIA

Ahora que el 2009 se va despidiendo reparo en que olvidé completamente que este año se hacen diez de la muerte de uno de mis poetas favoritos, José Agustín Goytisolo. Aunque con bastante retraso (falleció de forma trágica un 19 de marzo) me gustaría recordarlo, sobre todo, porque es autor de uno de los poemas más emotivos y célebres de la literatura española del siglo XX: "Palabras para Julia", dedicado a su hija. Nos quejamos de que a los alumnos no les gusta la poesía, pero yo he visto en más de una ocasión a alumnas mías emocionarse con este poema. Yo también me emociono cada vez que lo leo. Tal es la magia de la poesía hecha desde el corazón. A su difusión contribuyeron en gran medida los artistas que pusieron música y voz al poema: primero Paco Ibañez, al que siguieron Mercedes Sosa, Los Suaves, ... Pero a mí la que más me gusta es la versión de dos de mis músicos favoritos, Kiko Veneno y Jairo Perera, "Muchachito". No dejéis de escucharla y, sobre todo, no olvidéis a José Agustín.

domingo, 4 de octubre de 2009

Calou a vida, calou Mercedes

Si se calla el cantor, calla la vida, porque la vida, la vida misma es todo un canto

si se calla el cantor, muere de espanto la esperanza, la luz y la alegría.

si se calla el cantor, se quedan solos los humildes gorriones de los diarios,
los obreros del puerto se persignan quién habrá de luchar por su salario.

"que ha de ser de la vida si el que canta no levanta su voz en las tribunas por el que sufre, por el que no hay ninguna razón que lo condene a andar sin manta"

si se calla el cantor, muere la rosa, de que sirve la rosa sin el canto

debe el canto ser luz sobre los campos iluminando siempre a los de abajo.

Que no calle el cantor, porque el silencio cobarde apaña la maldad que oprime,
no saben los cantores de agachadas, no callarán jamás de frente al crimen.

"que se levanten todas las banderas cuando el cantor se plante con su grito,
que mil guitarras desangren en la noche una inmortal canción al infinito".
si se calla el cantor...calla la vida.

Isto era o que non hai tanto nos cantaba Mercedes Sosa. Todas as verbas sobran cando ela mesma explica nesta fermosa canción para que cría que servía o seu canto. E así foi. Sempre ao lado dos oprimidos, sempre erguendo a bandeira da solidaride, da libertade frente a opresión, buscando a democracia no seu país ...ao tempo de ser rosa, xunto con outras mulleres hispanoamericanas como Violeta Parra, Gabriela Mistral ou Alfonsina Storni.

Hoxe morreu "La negra Sosa","La voz de América" morreu o canto, morreu a rosa e ...quedounos un inmortal silencio.

ADEUS PARA SEMPRE A MERCEDES SOSA.

sábado, 3 de octubre de 2009

LECTURAS RECOMENDADAS. LENGUA CASTELLANA.


Partiendo de la reflexión que nos suscitan las palabras de Julián Montesinos:"Una lectura única (dígase con absoluta claridad) es una propuesta pedagógica homogeneizadora y a la larga empobrecedora", en el Departamento de lengua Castellana y Literatura hemos decidido hacer cada trimestre una selección de cinco libros por nivel para que los alumnos lean aquellos que mejor se adapten a su capacidad lectora. He aquí la propuesta:
1º de ESO
Robinson Crusoe, Daniel Defoe. Vicens Vives, Cucaña adaptados. Para aquellos alumnos con dificultades lectoras se recomienda el libro de la editorial Almadraba, colección Kalafate.
Las cartas de Alain, Enrique Pérez Díaz. Anaya, Sopa de Libros.
Intercambio con un inglés, Christine Nöstlinger. Planeta Oxford, Camaleón.
Mío Cid. Recuerdos de mi padre, Mº Isabel Molina. Alfaguara Juvenil.
El gigante egoísta y otros cuentos, Óscar Wilde. Vicens Vives.Cucaña.
Mary Poppins, P.L.Travers. Almadraba. Colección Kalafate.
2º de ESO
El gigante egoísta y otros cuentos, Óscar Wilde. Vicens Vives.Cucaña
Oliver Twist. Charles Dickens. Vicens Vives. Cucaña
La señora de los gatos. Nick Shadow. Anaya.
Lágrimas de Shiva. César Mallorquí. Edebé.
El diario de Ana Frank. Editorial Juventud.
3º de ESO
Maldita adolescente. María Menéndez Ponte. SM
La ciudad de las Bestias. Isabel Allende. Debolsillo.
El gato negro y otros cuentos de horror. Edgar Allan Poe. Vicens Vives.
La espada y la rosa. Antonio Martínez Menchén. Alfaguara serie Roja.
La tesis de Nancy. Ramón J.Sénder. Editorial Casals
4º de ESO - A y B
El fantasma de Canterville, Oscar Wilde. Vicens Vives. Cucaña.
Doctor Jekill y Mister Hyde, R.L.stevenson. Vicens Vives.
Cinco relatos españoles del siglo XIX. VV.AA. Cátedra base.
El mercader de Venecia, Shakespeare. Cátedra base
Cuentos fantásticos, VV.AA. Cátedra base.
4º de ESO- C
Leyendas y rimas, Gustavo Adolfo Bécquer. Vicens Vives, Aula de Literatura.
El universo de Poe. Selección de relatos de Edgar Allan Poe. Editorial Bambú.
OK, señor Foster, Eliacer Cansino. Edelvives, colección Alandar.
Saboreando el cielo. Ibtisam Barakat. Bambú Vivencias.
La profecía del abad Negro, José María Latorre. Alfaguara, Serie Roja.

jueves, 10 de septiembre de 2009

PARA EMPEZAR...POESÍA

Del blog del infatigable Evaristo Romaguera tomo este poema de Walt Whitman para empezar el curso contentos, conciliadores, concienciados, combativos, con ganas.


Carpe Diem! Aprovecha el día,
No dejes que termine sin haber crecido un poco,
sin haber sido un poco mas feliz,
sin haber alimentado tus sueños.

No te dejes vencer por el desaliento.
No permitas que nadie
te quite el derecho de
expresarte que es casi un deber.

No abandones tus ansias de hacer de tu vida
algo extraordinario...
No dejes de creer que las palabras, la risa y la
poesía
sí pueden cambiar el mundo...

Somos seres, humanos, llenos de pasión.
La vida es desierto y tambien es oasis.
Nos derriba, nos lastima, nos convierte en
protagonistas de nuestra propia historia...
Pero no dejes nunca de soñar,
porque sólo a través de sus sueños
puede ser libre el hombre.

No caigas en el peor error, el silencio.
La mayoría vive en un silencio espantoso.

No te resignes...
No traiciones tus creencias. Todos necesitamos
aceptación, pero no podemos remar
en contra de nosotros mismos.
Eso transforma la vida en un infierno.
Disfruta el pánico que provoca tener

la vida por delante...
Vívela intensamente,
sin mediocridades.

Piensa que en ti está el futuro y en
enfrentar tu tarea con orgullo, impulso
y sin miedo.

Aprende de quienes pueden enseñarte...
No permitas que la vida te pase por encima
sin que la vivas...

martes, 8 de septiembre de 2009

Benvida

Benvida a todos os que nos seguides e tamén a todos aqueles que pasedes por aquí e tedes un momento para ver se compartimos as mesmas inquedanzas.
Despois destes meses de descanso, ben merecido, tras un curso de moito traballo e esforzo por parte dos profesionais que estamos detras destas letras, volvemos á carga, e por carga entendemos facer todo o posible por compartir con vós o noso gusto pola lectura, por saber cada día algo novo, por ser quen de atopar aquela información que precisamos, ben para enriquecemento propio ou porque un terceiro nola demanda... e outras cousas que teñen como eixo vertebrador a NOSA BIBLIOTECA.
Un saúdo de benvida por tanto para todos e xa sabedes, aquí estamos de novo.

Queremos comezar esta nova andaina, curso 2009-2010, con esta campaña en favor da lectura que conocemos grazas a Trafegando ronseis

domingo, 28 de junio de 2009

O POETA DO COUREL, Letras Galegas 2010



Courel dos tesos cumes que ollan de lonxe!
Eiquí síntese ben o pouco que é un home...

Estes son os coñecidos versos de Uxío Novoneyra que un non pode deixar de musitar cando deixa atrás Samos e se adentra pola estrada cara aos montes máxicos e poéticos.
Uxío Novoneyra, o poeta de Parada de Moreda, no corazón do Courel, será o escritor ao que a Academia Galega dedicará no 2010 o Día das Letras Galegas. Esta grata noticia colleunos xa gardando os bártulos do curso e saíndo cara as vacacións. Pero desde a biblioteca non queremos deixar pasar a ocasión de mostrar a nosa satisfacción por esta nova.

PANOS brancos
esfiañados
da nebra
ouveando polos vales
polos soutos
i as devesas marelas
en busca dun caborco
ou dunha valiña outa
que os acolla
i os faga acougar!

Fiañas da nebra
rubindo
e baixando
á gaiola do aire
polas serras érmedas
e polos soutos despidos
do Nadal! (De OS EIDOS)


sábado, 6 de junio de 2009

Poesía viva nas Pontes

Hoxe aistimos a un novo recital do grupo poético Alalá.
Como teñen por costume, xunta a eles había un convidado de excepción, o poeta Eduardo Estévez.
Os alumnos de piano -Carlota Candelas, Ana Mª Ameneiro, Alberto Lozano e Brais Martínez- e frauta travesera -Carme Pita, Alicia López, María Allegue e Candela Paz- do Conservatorio de música de As Pontes e a danza oriental de Vanessa Lakshmi acompañáronos para crear unha grata atmósfera e convertíronse nun agradable telón de fondo para os poemas de Santi, Gloria, Ofelia, Aníbal Ánxel e Mª Carmen.

jueves, 4 de junio de 2009

As Pontes non sempre foi o que é

Aos das Pontes gústanos atopar de cando en vez cousas tan preciosas coma as que conta Otero Pedrayo neste libro ilustrado por Vicente Risco e digo isto porque, sen dúbida, a nosa non é a vila máis fermosa de Galiza; o seu carácter industrial, o feito de ser unha encrucillada,... non fan dela a mellor das vilas, pero é a nosa vila e nos sentimos orgullosos de ter nacido nela e de ser parte da súa historia, unha historia que por outra parte abrangue ata a prehistoria.
Pois ben, aquí vos traio unha obra que podedes atopar na nosa biblioteca, publicada alá polo ano 1929 cando Otero Pedrayo e Vicente Risco xunta a Ben-Cho-Shey, fixeron un camiño dende Ourense ate San Andrés de Teixido para coñecer en detalle o país e así poder integrar a súa bagaxe cultural no ámbito xeografico, económico, paisaxistico,...reivindicando dalgunha maneira o noso patrimonio cultural. Neste itinerario pasaron por aquí e veredes o que dín das Pontes de principios do século XX. Deixemos falara D. Ramón, na súa lingua, unha lingua que ás veces, esixe do lector un esforzo, pero ben merece a pena.
"SEÑORES D´APASEO
Piñeirales. Pechos, mestos, armoñosos. Ouro verdecente da serán. A cada volta da carreteira vaise redondeando pra nós a conca das Pontes. Roca e piñeiros. Un grande golfo de piñeirás aberto no cerne das montanas. Un escuro verdecer e mancholas de casas brancas. Outras mancholas brancas e recendentes âs táboas de pino. Os ollos feridos e deslombrados de choutar pol-as serras, de brincar cotas, de fixar lonxanos paralelos históricos durme no arreconchego d´iste val. O Eume eiquí tamén folga un pouquiño: un descanso d´heroe na tarde ô pé dos arboredos. Terra de dólmenes e de encantamentos. Cruce de camiños axexado por outas penedías esgrevias. O Caxado racha a armonía da serán como un berro. Con todo Pontes é un val de montana. Non ten apesares dos piñeiros isa priguiza da veiramar. Priguiza dificultosa de dicir. Casas brancas, ponte, río, noite de sábado, nova espranza pr´o día seguinte. E se non se pode dubidar da seriedade da vila: eiquí inda lonxe chegan señores d´apaseio. Ouservámolos con grande curiosidade. Ben mantidos, importantes, paso dixestivo. Hai unha ximnástica burguesa ben século dazanove pra pasear pol-as carreteiras. Con todo istes señores non me parecen ser da vila. Levan gabás desmasiado â moda. Que pracer pra un veraneante poder dicir chegado o outono:"el día...de Julio salíamos de paseo, a las tardes en Puentes de García Rodríguez y teníamos que llevar gabán". Sospeitamos chegar a unha vila de oxixenación. A cada volta da estrada precísanse augas batidas entr´os piñeirás; hai cortinas de piñeiros que figuran encobrir a surpresa do val ullán. Logo as primeiras casas, as primeiras aceras, dúas pontes paralelas e unha cruz de estradas."
Se vos interesa todavía queda máis sobre a nosa vila, cousas ben interesantes como cando dí: "Casas de artesanos vilegos. As estradas novas criaron a outra vila: perpiñaos, galerías, tendas, acacias de bola, cafés, praza con bancos, despacho dos boletíns...Luminosa, espallada, c´a presencia custante dos piñeirás dá unha impresión hixiénica, aseptica..."
Anímovos a ler esta obra por moitas razóns, algunhas delas quedan aí argumentadas polo propio texto.

viernes, 29 de mayo de 2009

Charla sobre el proceso de Boloña


Facémonos eco dunha noticia que consideramos de especial transcendencia e interese para todos vós pois GZ Nova As Pontes vai organizar unha Charla - Debate na Aula Polivalente da Casa Dopeso vindeiro día 29 deste mes ás 20.00 do serán. O obxectivo desta Charla - Debate é achegar a todos e moi especialmente á xente nova, un pouco máis de información sobre este tema.
Xurde esta iniciativa por mor do Proceso de Boloña e a implantación do novo Espazo Europeo de Educación Superior (EEES).
A súa intención é aportar información con obxectividade para que cada quen se faiga unha opinión propia sobre toda esta reforma, aínda en proceso, da universidade pública.
Para isto teñen convidados a:
- Marcos Loureiro, Responsábel Nacional dos Comités Abertos, sindicato estudantil nacionalista.

- Elena Sierra, Vicerreitora de Calidade e Novas Tecnoloxías da UdC.

- Xulio Ferreiro, Responsábel nacional de Universidade da CIG Ensino e profesor na Facultade de Dereito da UdC.

Promete estar interesante. Anímate e acude cos teus compañeiros para te informar.

martes, 19 de mayo de 2009

EPÍSTOLA A BENEDETTI


¿Sabés, maestro, estábamos aquí con la ilusión de preparar un recital de poemas tuyos en los recreos para animarte en tu pronta recuperación y vas tú y te nos moriste. ¡Qué querés! Son 88 años, toda una vida escribiendo, sencillamente y sin retóricas, como quien va por la vida respirando y caminando, y cantando al amor, y denunciando sin miedo y con fuerza a los tiranos. Sensible y fuerte a la vez. No todos pueden decirlo. Sí, ya sé, muchos no confiaban en tu poesía, tan simple y tan cercana, ¡pero tan bella! Te negaron los prestigiosos premios que las instituciones otorgan a sus grandes, pero vos tan tranquilo. Porque sabías que tenías al público que querías tener, sabías que llegaban a la gente, porque muchos cantaban tus canciones y tus letras perduraban en sus voces.

No te lo vas a creer pero tengo que darte una gran noticia. Resulta que hay quienes dicen que los jóvenes no leen, y mucho menos poesía, pero a ti sí te leen. No solo en Uruguay, tu país; aquí en este pequeño lugar del que probablemente no has oído hablar se pelean por recitarte: Sara ha hecho suyo tu "Happy birthday", ¿recordás?: "Cómo será el mundo cuando no pueda yo mirarlo/ni escucharlo ni olerlo ni tocarlo ni gustarlo?". Ángela me dice entusiasmada que ya se sabe de memoria tu poema "Todavía":"No lo creo todavía/estás llegando a mi lado/y la noche es un puñado/de estrellas y de alegrías". A Alba que nadie le quite "Yo no te pido"(¡Y eso que no han oído a Pablo cantándolo!). Noemí no se decide, le gustan todos, al final le damos "Corazón coraza"("Porque te tengo y no/porque te pienso/porque la noche está de ojos abiertos/ porque la noche pasa y digo amor"). A Paula le da vergüenza recitar pero no dice que no cuando Sara elige para ella "Piedritas en la ventana" ("De vez en cuando la alegría/tira piedritas contra mi ventana"). También Sabela, Mary, Raquel, David... seguro que me olvido de alguno. Ya ves, son macanas que los jovenes no leen, aquí te leen todos.

Ya te iré contando qué tal sale el recital.

Ahora descansa en paz, maestro, y buen viaje.

viernes, 15 de mayo de 2009

Ramón Piñeiro

Ramón Piñeiro é o persoeiro a quen lle adica A Real Academia Galega este ano o Día das Letras Galegas.
Nace en Armeá, Láncara o 31 de Maio de 1915 e fina en Compostela o 27 de agosto de 1990.
Político, escritor e filósofo. Estudou o bacharelato elemental en Lugo e en 1930 traballou como empregado de oficina nun comercio de Sarria. Durante esta época, a lectura do xornal El Pueblo Gallego espertou nel un grande interese polo movemento político e cultural de Galicia.
En 1932 instalouse en Lugo para estudar o bacharelato superior e relacionouse con mozos galeguistas lucenses, cos que participou na fundación das Mocidades Galeguistas, que posteriormente presidiu.
En 1933 asistiu á asemblea do Partido Galeguista, celebrada en Santiago de Compostela, onde coñeceu a Castelao, Alexandre Bóveda e outros galeguistas, cos que iniciou unha estreita amizade. Participou no coñecido mitin das arengas, celebrado na praza da Quintana en Santiago de Compostela o 25 de xullo de 1934, con motivo do Día de Galicia, xunto a Alexandre Bóveda, Castelao, Ramón Otero Pedrayo e outros.
En 1936 foi elixido secretario do comité provincial para o plebiscito do Estatuto de Autonomía. Co inicio da Guerra Civil Española (1936-1939) permaneceu agochado en Lugo ata que foi mobilizado e tivo que incorporarse ao bando nacional.
Ao rematar a guerra comezou os seus estudos universitarios de filosofía e letras na Universidade de Santiago de Compostela e en Madrid, e mantivo a súa militancia política clandestina. Influíu na autodisolución do Partido Galeguista e, a partir de 1943, participou na reorganización clandestina do galeguismo.
En 1946 viaxou a París coa misión de xestionar a inclusión de Castelao, aceptado por todas as organizacións galegas, como ministro do goberno de José Giral. Ao seu regreso detivérono en Madrid e condenárono a seis anos de cárcere, dos que cumpriu tres en Alcalá de Henares, Ocaña e Yeserías. Ao saír estableceuse en Santiago de Compostela e defendeu a loita cultural fronte á política, o que lle valeu as críticas doutros sectores galeguistas. Por unha banda tentou manter a estrutura clandestina do galeguismo e, pola outra, iniciar unha vía legal que levase á afirmación de Galicia como pobo nas conciencias dos máis novos. O seu fin era acadar a galeguización xeral da sociedade.
En 1950 participou na fundación da Editorial Galaxia, da que foi o seu primeiro director literario; alí iniciou a colección Grial co ensaio Siñificado metafísico da saudade, que tivo unha enorme repercusión en Galicia e Portugal porque, centrado na filosofía existencialista de M. Heidegger, definiu a saudade como “o sentimento da soidade ontolóxica do home”, co que a converteu na principal achega da cultura galego-portuguesa ao pensamento universal.
En 1963 participou na creación do Partido Socialista Galego e, entre 1966 e 1970, impartiu cursos de verán no Middelbury College de Vermont (EE UU) sobre cultura española. En 1967 ingresou na Real Academia Galega co discurso A lingoaxe e as língoas, en que defendeu a importancia da lingua como sinal de identidade dun pobo, e a finais da década de 1970 cofundou, con outros intelectuais galeguistas, o grupo Realidade Galega para defender que Galicia obtivese un Estatuto de Autonomía en igualdade de condicións ca as outras nacionalidades históricas. Tras a morte de Franco, en 1977 foi candidado ao Senado pola Candidatura Democrática Galega pola provincia de Lugo, pero non foi elixido e o seu nome soou en diversos medios de comunicación como candidato á presidencia da Xunta de Galicia. Foi deputado independente polo PSdeG-PSOE no Parlamento de Galicia durante a primeira lexislatura (1981-1985) e o primeiro presidente do Consello da Cultura Galega (1983-1990).
Incluído dentro dos autores da Xeración do 36 que conforman o Grupo Galaxia, foi un dos principais responsables do mantemento do legado cultural do grupo Nós, a través dunha serie de traballos que procuraban a vinculación de Galicia con Europa e que sentaron as bases para o reinicio da normalización cultural no país galego. Escribiu numerosos artigos en Grial e noutras publicacións de temática política e cultural, moitos deles asinados co pseudónimo Luís Veiga do Campo, ademais de limiares e artigos en obras colectivas, como A saudade en Rosalía (1952), A saudade(1953), A lingua sangue do espíritu (1959), A filosofía e o home (1963), Vicisitudes históricas da cultura galega (1975) e Castelao político (1986).
Da súa obra, que xirou ao redor da filosofía da saudade, destacan Pra unha filosofía da saudade (1953), Olladas no futuro (1974), Lembrando a Castelao (1975) e Filosofía da saudade (1984). Ademais, traduciu ao galego, con Celestino F. de la Vega, Cancioeiro de poesía céltica, de J. Pokorny (1952) e Da esencia da verdade (1956) de M. Heidegger. A súa correspondencia editouse en Cartas para os amigos (1992) e Un epistolario de Ramón Piñeiro (2000). Recibiu a Medalla Castelao (1985).

Visita este traballo de IES As Mariñas de Betanzos, unha páxina ben feita entorno á figura de Ramón Piñeiro
Máis información tela naWikipedia



miércoles, 13 de mayo de 2009

Ponte ao noso lado

"Sumámonos á defensa da nosa lingua, o noso maior patrimonio, e convidamos a exercer o dereito a vivir en galego sen nengún tipo de impedimentos nin de coaccións. No día das Letras Galegas 2009 queremos reivindicar a lingua galega como a principal soporte xerador das manifestacións do noso patrimonio cultural inmaterial. Unha lingua que foi a creadora desde a época medieval das mellores expresións da cultura galega-portuguesa. Unha lingua que nos achega a unha comunidade de falantes de máis de 200 millóns de persoas en todo o mundo e que constitúe o mellor pasaporte para tender pontes coa lusofonía. Unha lingua que nos identifica no mundo fronte á globalización e á uniformización lingüística."

Iniciativa Ponte nas ondas
Grazas a Mesturas por poñernos na onda

martes, 12 de mayo de 2009

IN MEMORIAM

Nos dejó Antonio Vega, músico y poeta, y uno de los referentes del pop español. Con su grupo Nacha Pop compuso la banda sonora de la juventud de los 80 que, como ellos, deambulaban por pubs y discotecas llenos de vida y de ilusión. Recuerdo el Clangor, La Facultad, El Dúplex, Black y tantos otros en los que sonaban sus canciones y Chica de ayer ponía el broche de oro a las mágicas noches en Santiago. Hoy, 20 años después, lugares y melodías permanecen en nuestra memoria como huella imborrable de lo que para muchos fueron los mejores años de nuestras vidas...


Por siempre, Antonio Vega.



lunes, 11 de mayo de 2009

Por Mario Benedetti


Queremos sumarnos á iniciativa de Pilar del Rio, esposa de Saramago, que solicita leamos a poesía deste insigne poeta pola súa saúde, en este momento un tanto escasa, pois atópase con un grave problema do que esperemos se recupere de camiño. Todos xuntos podemos sumar sinerxias para acadar este fermoso obxectivo que nos propón Pilar.

Asemade, Gabriel Impaglioni, na revista virtual Isla negra, (quizáis por unha das tres casas que tiña en Chile outro poeta,Pablo Neruda? ) convócanos a ler poesía neste mes sempre relacionado con ela, mes do renacemento, da luz...para nós tamén das letras galegas que deben este día á súa poeta máis insigne-Rosalía de Castro- que tal día como outro 17 de Maio adicara a súa obra Cantares galegos a outra escritora, Fernán Caballero.

Por todos estes motivos, e aínda sen eles, quérovos propor ler estes poemas que siguen de Mario Benedetti e seguir a ler máis neste enlace, onde atoparedes aqueles que todos poderemos recitar no noso centro esta semana aproveitando os momentos de lecer.

Saúde e poesía.

"...Mi aire se acaba como agua en el desierto,
mi vida se acorta pues no te llevo dentro.
Mi esperanza de vivir eres tú, y no estoy allí..."

ME SIRVE Y NO ME SIRVE

La esperanza tan dulce
tan pulida tan triste
la promesa tan leve
no me sirve

no me sirve tan mansa
la esperanza

la rabia tan sumisa
tan débil tan humilde
el furor tan prudente
no me sirve

no me sirve tan sabia
tanta rabia

el grito tan exacto
si el tiempo lo permite
alarido tan pulcro
no me sirve

no me sirve tan bueno
tanto trueno

el coraje tan dócil
la bravura tan chirle
la intrepidez tan lenta
no me sirve

no me sirve tan fría
la osadía

sí me sirve la vida
que es la vida hasta morirse
el corazón alerta
sí me sirve

me sirve cuando avanza
la confianza

me sirve tu mirada
que es generosa y firme
y tu silencio franco
sí me sirve

me sirve la medida
de tu vida

me sirve tu futuro
que es un presente libre
y tu lucha de siempe
sí me sirve

me sirve tu batalla
sin medalla

me sirve la modestia
de tu orgullo posible
y tu mano segura
sí me sirve

me sirve tu sendero
compañero

Mario Benedetti,
Letras de Emergencia (1969-1973)

lunes, 4 de mayo de 2009

Remata a semana adicada ao libro

Hoxe damos por concluídos os actos adicados ao Día do libro (23 de abril) que no noso centro exténdense por uns días.
Dende a Biblioteca colaboramos coas nosas aportacións a outras actividades promovidas por departamentos e polo centro.
Estas son algunhas coas que contamos este ano:

-Exposición de poemas de distintos autores: Esta actividade vén a abondar na intención de facilitar e mellorar a relación dos nosos lectores coa poesía. Xa contamos este curso coa poeta santiaguesa Berta Dávila, regalamos poesía en febreiro e sorteamos libros de poemas (Neruda e a propria B.Dávila) entre os usuarios da nosa biblioteca.

-Mercadiño solidario: Un ano máis colaboramos coa ONG Mundo Cooperante a prol de moitos proxectos de axuda e cooperación que desenvolven en países desfavorecidos do noso planeta. O mercadiño de libros está creado a partires das xenerosas doazóns de todos os membros da comunidade educativa do noso centro. Nós somos tamén quen mercamos os que outros traen, aínda que este ano trasladámolo, a petición de Rosa López ( responsable da ONG en Coruña), á Barha Party que por segundo ano se celebra na nosa vila, coa colaboración do Concello, e alí atopamos moitos veciños da vila realmente solidarios.


-Exposición de libros: A aventura era o tema central das nosas lecturas durante este curso polo que reunimos un nutrido grupo de libros dos nosos fondos e pedimos a Fundación Germán Sánchez-Ruipérez unha selección de títulos en distintas linguas. Con todo isto resultou unha boa mostra deste xénero.


-Rincón de Machado:Coincidindo co setenta aniversario da morte de Antonio Machado, colocamos na entrada do centro un rincón adicado ao poeta sevillano, profesor de francés, cos seus poemas impresos en follas de colores cos que invitabamos a ler aos nosos alumnos e levalos para casa, uns exemplares da nosa biblioteca e unha gran foto cos datos básicos da efeméride completamos este espazo.

-Certame literario: Coas bases publicadas no blog do club de lectura, os cartaces espallados polo centro, tras recoller os traballos presentados, lelos e valoralos, fallamos o "II Certame literario Biblioteca Moncho".

lunes, 27 de abril de 2009

Consejos para vivir mejor: LEE COSAS SANAS, NO ENGORDAN, 0% MATERIA GRASA.

RECETA: ENSALADA MIXTA DE BUENAS LECTURAS. PLATO ESPECIAL DE LA CASA PARA 3º Y 4º DE ESO.

INGREDIENTES:


  • AVENTURAS:
    La leyenda del Rey Errante, Laura Gallego. Ed.SM, Barco de vapor

Walid es un caprichoso principe árabe aficionado a la poesía. Desea ganar un certamen de poesía pero nunca lo logra porque Hammad, un humilde tejedor de alfombras, siempre le gana. Walid planea vengarse de él separándolo de su familia y obligándolo a hacer tareas imposibles en su palacio. Así, le pide que teja una alfombra en la que se represente toda la historia de la humanidad. Hammad logra lo que parecía imposible, pero muere abandonado y solo. Y entonces comienza el calvario del joven principe, ya que la alfombra parece tener un poder diabólico.

En este libro encontrarás aventuras en el desierto, bandidos rebeldes, personajes malvados, verdaderos amigos,y, por supuesto, una historia de amor.






El año de Gracia, Cristina Fernández Cubas. Editorial Tusquets.

Daniel es un joven seminarista que, tras la muerte de su padre, abandona su reclusión y vuelve a su casa. Una vez en ella, su hermana Gracia decide regalarle un año sabático para que conozca mundo. Daniel acaba embarcándose con un capitán borrachín y un siniestro marinero que planean algo turbio. pero no lograrán su fin. Naufragan y solo Daniel salva su vida. Al igual que Robinson Crusoe tendrá que aprender a sobrevivir en un entorno hostil... pero las cosas no son lo que parecen.

En este libro encontraréis aventuras, extraños animales domésticos, un pastor de ovejas loco y un final bastante sorprendente.




  • TERROR:
    Luces de septiembre, Carlos Ruíz Zafón. Ed. Booket.

Simone Sauvalle se ve obligada a buscar un trabajo tras la muerte de su marido. Junto con sus hijos, irene y Dorian, se traslada a un pequeño pueblo costero en que empieza a trabajar como ama de llaves en la casa de un amable constructor de juguetes, Lazarus Jann, quien vive con su esposa enferma (a quien nadie ha visto jamás) en un caserón lleno de juguetes y autómatas. Irene hace buenas amistades, incluso conoce a un chico que le gusta, Ismael. Todos son felices en el pequeno pueblo hasta que un día...






Aquí pasarás miedo pero también vivirás una apasionante historia de amor a bordo de un velero.





  • INTRIGA:
    La muerte del cisne, Fernando Lalana. Alfaguara, serie Roja.
  • Elisa y Carlota tienen una extraña relación en la que se mezclan la amistad y la rivalidad. Comparten una gran pasión: el ballet clásico. Cuando deciden presentarse a un concurso, sus vidas cambiarán radicalmente su rumbo. Carlota, la inesperada ganadora, hallará el camino a la muerte. Elisa se verá envuelta en una complicada trama de amor y odio al que la conduce su relación con César, el cámara encargado de grabar el video que ha de presentar al concurso maldito… Celos profesionales, ambiciones desmedidas, dobles apariencias, seres sin escrúpulos que la llevarán al descubrimiento inesperado del motivo y autor del asesinato de su amiga.





  • AMOR Y ARTE
    La joven de la perla, Tracy Chevalier. Punto de Lectura.

    Griet es una joven muchacha, pobre y sin cultura, que entra a trabajar como criada en casa del pintor Johannes Vermeer. Allí será la encargada de la limpieza del estudio del pintor, en el que no puede cambiar de sitio nada. También cuidará de sus hijas, entre las que destaca Cornelia, caprichosa y malévola, quien estará siempre pendiente de los pasos de la joven sirvienta. Griet está sola en un mundo donde su único confidente es Pieter, el hijo de un carnicero. Vermeer empezará a fijarse en la joven y entre ellos nacerá una platónica historia de amor que la familia del pintor no está dispuesta a tolerar
    Esta novela, ambientada en Holanda, siglo XVII, no narra hechos reales pero está basada en la vida del pintor holandés Johannes Vermeer y recrea una historia ficticia a partir de su retrato La joven de la perla. Os gustará a los amantes de la pintura, de la historia y de las historias de amor.


  • CUENTOS MODERNOS
    Caperucita en Manhattan, Carmen Martín Gaite. Editorial Siruela
Sara Allen es una niña de 10 años que vive en el barrio neoyorkino de Brooklyn. Al otro lado del río Hudson, en Manhattan, vive su abuela, una moderna viejecita algo chiflada (según el padre de Sara) a la que la niña desea visitar, pues le apasiona su vida. Todos los sábados, Sara y su madre, una mujer obsesionada con hacer tartas de fresa, cruzan la ciudad para visitar a la abuela. A Sara le encantaría hacer sola ese trayecto, pero su asustadiza madre no le deja, pues la ciudad es peligrosa. Sin embargo, un buen día Sara desobedece y empezará una extraña aventura en la que tendrá mucho que ver una estrafalaria mendiga, Miss Lunatic.





AQUÍ ENCONTRARÁS MÁS

sábado, 25 de abril de 2009

Os agasallos dos outros blogs

Todos os que facemos posible este blog queremos agradecer os moitos agasallos e reconocementos que estamos a recibir nestes días doutras bibliotecas amigas.
Debemos empezar polo Recanto do Mik, encantador blog da biblioteca do CEIP Mestres Goldar de Vigo do que nos sentimos deudores pois hai tempo que o coñecemos e temos aprendido moito del. Agasállannos con moita fantasía e oito desexos, nós compartimos os seus e esperamos se cumplan seguindo as regras desta cadea que son:

-Comentar no blog de quen nos convidou.
-Comentar no blog dos nosos convidados para que saiban do agasallo
-Mencionar as regras.

Os desexos son:
1) Inventar uns lentes máxicos para ver sempre a cara positiva das cousas.
2) Ter un saco inesgotable de historias que contar, como Sherezade.
3) Vivir a vida co espíritu de Peter Pan.
4) Dar a volta ao mundo en 80 días.
5) Descubrir a Biblioteca dos Libros Olvidados.
6) Explorar novos mundos a bordo do Enterprise.
7) Ser quen de dibuxar un sorriso na cara dos que nos arrodean.
8) Ter unha variña máxica para facer realidade os desexos que saen do corazón.

Do blog da biblioteca do IES Fernando Esquío e do IES Ollos Grandes recibimos outro novo agasallo. Este convírtenos nun "Blog Maneiro", que significa "Blog xeitoso" o que conleva certas obrigas como :

- Exhibir a imaxe do premio “Olha que blog Maneiro”.
- Exhibir o nome do blogue que concedeu o premio.
- Indicar outros 10 blogues propostos para seren maneiros.
- Comunicar o premio aos blogues seleccionados.
- Publicar as regras.
- Comprobar que os blogues premiados seguen as normas.



Por último, esperemos non sexa o derradeiro, recibimos de Os leóns de Medeiros, blog dos usuarios da biblioteca do CEIP Medeiros o selo violeta que como eles mesmos din :
“O Selo Violeta representa as sensações que a cor violeta traz para a nossa mente. Este prêmio é dado aos blogs que têm algumas das sensações da cor violeta. São algumas delas: magia, encantamento, graciosidade, magnetismo... e tudo aquilo que parece mágico".

Este selo obriga a expoñer estas regras:

-Exhibir o Selo Violeta no blog xunto coas regras.
-Indicar cantos blogs consideras que merecen este selo.
-Avisar aos indicados, non hai que esquecerse diso!
-Escribir dous poderes máxicos que xa imaxinaches ter.

Nós consideramos que son moitos os blogs que deben recibir todos estos agasallos e cremos que todos os que lean isto pódense considerar distinguidos con eles.
Aí van algúns:

Os trasnos dos libros
Pasa Páxina
Paxaros na cabeza
Punto de encontro
Salcedoteca
Un rato na biblioteca
Unha lagoa de libros
Vilán
Wences-leo
Ó carón da lúa