Mostrando entradas con la etiqueta poesía. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta poesía. Mostrar todas las entradas

miércoles, 12 de febrero de 2014

14 de febreiro: poesía e bombóns

Un ano máis, os alumnos e alumnas participantes no Club de Lectura repartirán bombóns é poemas entre aqueles que se acheguen á nosa biblioteca. Este ano a selección poética é moi suxerente: poemas de amor, libres e fermosos, escritos por mulleres de diversos lugares do mundo: Bulgaria, Polonia, Siria, Portugal, Marrocos, Brasil, Francia e, por suposto, Galicia. Bo proveito.


sábado, 14 de mayo de 2011

Encontro co Grupo Poético Alalá

O 9 de maio, e dentro das actividades que a Biblioteca organiza para celebrar o Día do Libro  e o Día das Letras Galegas, tivemos con nós, unha vez máis,  ao Grupo Poético Alalá das Pontes. Ofelia López, Santi del Moral e Gloria David deleitaron cos seus versos a un atento grupo formado polos alumnos e alumnas de 1º de Bacharelato.   En pouco máis de sesenta minutos transmitiron o seu  entusiasmo pola poesía, esa forma de expresar os sentimentos máis fondos a través de palabras fermosas, sinceras, ferintes e dorosas ás veces, pero sempre necesarias. Como necesaria e expresiva e fermosa é a palabra inventada que se atopa no corazón dalgúns destes poemas. ¿Cal será?
A actividade completouse cunha actuación musical a cargo de dous alumnos de 1º de Bacharelato: César Infante ao piano e Iago Foxo co clarinete.

Míranme os espellos caer as bágoas
e calan
os pasos ecoan lenemente nas paredes
e non paran
a noite non ten diferencia do día
e amargúllame
no sotelar das horas envenenadas

Míranme os espellos de novo
rompen o silencio
todo gris, todo morno, todo transitorio.
                                                 Ofelia López Bermúdez

Mans que berran pedindo axuda,
ollos que din de medo o fame,
berros secos en bocas mudas...
A carón da esperanza sentárame.
***

Ó collela, a lúa,
escachóuseme nas mans;
espalláronse os anacos
polo ceo, pola terra
e polo mar.
                                    Santi Del Moral


Dóeme este feitizo
que te estampa en cada rostro;
esta vontade allea
que te busca en cada esquina.

Dóeme este delirio
que te chama e te suspira;
este desexo inquedo,
esta caricia reprimida.

Dóeme este baleiro
que o meu corpo non entende,
a túa pel espida
nunha imaxe ausente;
esta entrega louca
se é dar somente.

Dóeme estar sen ti
e estar contigo sempre.
                                             Gloria David

lunes, 15 de noviembre de 2010

Carlos Edmundo de Ory, descanse en paz (11/11/2010)

Había una vez un poeta muy simpático que se inventó un género literario que consistía en decir en un verso un aforismo o sentencia filosófica, a veces irónica, otras sorprendente, en ocasiones paradógica, con frecuencia juguetona y hasta disparatada, pero que siempre nos pueden hacer pensar. Para que no las confundieran con las greguerías de otro poeta también muy simpático llamado Ramón, nuestro poeta decidió llamarle a esas ideas que se le pasaban por su chistera -perdón, digo por su  cabeza- "aerolitos". Lo he buscado en el diccionario y aerolito significa:"Meteorito que cae sobre la tierra, formado por material rocoso y originado por la fragmentación de un cuerpo celeste al atravesar la atmosfera". Así que creo que ha elegido un buen nombre para estos versos. Este poeta escribió una vez que le gustaría que lo enterraran vestido de payaso pero no sé si su familia habrá tomado en serio esta última voluntad. Lo digo porque se murió el jueves, en Francia, a la muy respetable edad de 87 años. Se llamaba Carlos Edmundo de Ory y era así:

¿A qué tiene cara de simpático? Pues, ahí donde lo veis, era un poeta muy serio.

Nació en Cádiz en 1923 y antes de tener uso de razón (¿Por qué se dice "uso de razón" y no "uso de corazón"?)ya estuvo en contacto con la literatura, ya que su padre era periódista y poeta. Así que no resulta raro que  con veintidós años publicase su primer libro de poesías, Versos de pronto. Además le gustaban tanto los libros que decidió ganarse la vida trabajando de bibliotecario. Pero como además de bibliotecario era bastante revolucionario, en 1953 se exilió a Francia donde siguió siendo  bibliotecario y revolucionario. Nunca dejó de escribir. En el año 2003 su obra poética se recoge en la antología Música de lobos. A mí, personalmente, me gustan mucho estos versos de su poemario La flauta prohibida:
                                                    Me escondo en algún sábado
                                                    y escribo con la escoba
                                                    en un rincón de ala de alguna mariposa

Como los aerolitos son meteoritos que caen sobre la tierra y además tienen consistencia rocosa, es mejor que te andes con cuidado, no sea que te caiga en la cabeza uno de estos aerolitos de Carlos Edmundo de Ory:
La poesía es un vómito de piedras preciosas.
La risa es el sexo del alma.
¿Por qué se dice "uso de razón" y no "uso de corazón"?
En las estrellas cuelgan nuestros calcetines cuando soñamos.
Me extraña la palabra amor en el verbo amordazar.
Siempre he pensado que los espejos respiran.
El lobo es un hombre para el lobo.
Desconócete a ti mismo.
Solo lo extraño me es familiar.
El que camina honor a sus sandalias.
Yo no soy un soñador. Soy un buscador de sueños.
Pasaremos como aves dormidas.
Hoy tengo el amor subido.
Pienso luego vacas.
Solo me comprenderá quien sea más loco que yo.
La imaginación, esa esponja del infinito.
La página en blanco es un campo de nieve. Haz aparecer en ella tus figuras.

sábado, 30 de octubre de 2010

Los versos de Miguel Hernández inundan la Red

Hoy se cumplen 100 años del nacimiento de Miguel Hernández, poeta al que hemos ido recordando en Internet con numerosas actividades. Hagamos que la Red se inunde con sus versos.



LAS ABARCAS DESIERTAS
Por el cinco de enero,
cada enero ponía
mi calzado cabrero
a la ventana fría.
Y encontraban los días,
que derriban las puertas,
mis abarcas vacías,
mis abarcas desiertas.
Nunca tuve zapatos,
ni trajes, ni palabras:
siempre tuve regatos,
siempre penas y cabras.
Me vistió la pobreza,
me lamió el cuerpo el río,
y del pie a la cabeza
pasto fui del rocío.
Por el cinco de enero,
para el seis, yo quería
que fuera el mundo entero
una juguetería.
Y al andar la alborada
removiendo las huertas,
mis abarcas sin nada,
mis abarcas desiertas.
Ningún rey coronado
tuvo pie, tuvo gana
para ver el calzado
de mi pobre ventana.
Toda la gente de trono,
toda gente de botas
se rió con encono
de mis abarcas rotas.
Rabié de llanto, hasta
cubrir de sal mi piel,
por un mundo de pasta
y unos hombres de miel.
Por el cinco de enero,
de la majada mía
mi calzado cabrero
a la escarcha salía.
Y hacia el seis, mis miradas
hallaban en sus puertas
mis abarcas heladas,
mis abarcas desiertas.

De la antología que Vicens Vives publica en su colección Cucaña: Corazón Alado. Antología poética. Miguel Hernández.

lunes, 6 de septiembre de 2010

lunes, 15 de marzo de 2010

As Pontes en feminino

Todas as que nos comunicamos contigo dende este blog somos mulleres traballadoras.
Estamos encantadas de encher de actualidade este lugar e tamén a nosa biblioteca.
Con todo preguntámonos se non sería mellor  que algún día non tiveramos que celebrar ou conmemorar este día. Creo que se chegara un 8 de marzo e nin nos acordáramos de que somos mulleres traballadoras, porque ganamos o mesmo que os homes nos nosos traballos, porque non temos preocupación de perder o traballo cando parimos os nosos fillos ou porque a paridade fora total en todos os cargos de responsabilidade. Entón en Europa as ministras, eurodiputadas e outras mulleres non terían como agasallo unha flor, entregada polos seus colegas, que non teñen un día de celebración pararelo a este noso. Entón xa non tería sentido ningún todas as iniciativas promovidas por organismos oficiais, asociacións de mulleres, ONGs, etc.
Namentras chega este día propóñoche algunhas das actividades que organiza O Concello de As Pontes para sensibilizar sobre o papel da muller na nosa sociedade e noutras máis alonxadas.





Esta actividade chámase "Elas nos contos". Trátase de lecturas de contos infantís onde as protagonistas somos nós. Na Biblioteca Municipal.Do 15 ao 26 de Marzo.
















Na Casa Dopeso, o día 17 deste mes, ás 8 do serán, haberá un recital poético co Grupo poético Alalá e o cantautor galego Xoan Curiel.















Tamén na Biblioteca Municipal "A muller na literatura", exposición de libros entre o 15 e 0 26 deste mes de marzo.
















Outras actividades das que podes disfrutar son a Exposición "Realidades de Guinea Ecuatorial e Camerún" da ONG Funciona, que podes visitar entre o 1 e 26 de marzo na Casa Dopeso.
Recorda tamén que o luns 22 ás 7 da tarde no Salón de Actos da Casa Dopeso farase a presentación do Protocolo municipal de actuación en casos de violencia de xénero.

Xa sabes que durante todo o mes no noso centro os alumnos de 1º a 4º da ESO terán a oportunidade de traballar en Igualdade: sistema sexo/xénero, a influencia dos estereotipos de xénero, a socialización diferencial, o uso da linguaxe como instrumento de coeducación,...


miércoles, 3 de febrero de 2010

Febreiro comeza a poesía

Mes frío, chuvioso, ventoso, como di o refrán "Febreiro, xeada na leira e cachopo na lareira".
Nós queremos darlle temperatura, suavizalo, endulzalo e que mellor que dedicalo á poesía.
Temos preparadas variadas actividades. Xa viches o cartaz que colocamos na entrada do centro. Nel tratamos de darche a coñecer todas e cada unha das propostas que temos elaboradas para estas datas. Por certo que xa sei que deu que falar o corazón "partío". A idea era que non identificaramos os poemas co o amor. Aínda que este é un dos sentimentos máis ensalzados polos poetas, tamén hai outros ben fermosos adicados a calquera cousa aínda a máis trivial. É por iso que ao final desta nova déixovos poemas das pequenas cousas.

-Poemas para San Valentín: como todos os anos propomos dende a Biblio poemas cos que podes acompañar as cartas de amor e amizade que envíes. Creo que a selección deste ano vaiche gustar. Temos os que máis levastes estes anos pasados e propostas novas. Os profes que colaboraron recomendaron os que máis lles fan sentir a eles. Habémolos de recoller nunha publicación.Cóntocho despois.
Cantos máis envíes, máis posibilidades tes de que che toque algún dos agasallos que sortearemos entre todos os participantes.

-Libretas de poemas: Co título de "Poetas di(n)versos" queremos sintetizar o que hai dentro delas. Ti es un poeta, outros consagrados tamén o son. Todos ides estar presentes nelas e as mellores tamén acadarán un premio. Non só desfrutarás participando, senón tamén recibirás un agasallo.

-Día 21 de marzo: Celebraremos este Día Internacional da Poesía coa presenza da poeta Eva Veiga, que nos falará de poetas,poemas, versos e rimas; lerá algo da súa obra poética, interactuará con todos e pediremoslle ao final que vos entregue todo o que temos reservado para os participantes destas iniciativas que acabo de contar.

-Publicación de poemas: Imos comezar cunha serie de publicacións onde se recollan os poetas e poemas que preferimos. Queremos contaxiar aos mais do noso gusto pola poesía. Este ano reuniremos aqueles que os profes nos proporcionaron, que foron de sempre preferidos ou que rematan de coñecer e queren compartir con todos.

Déixovos agora con estes poemas. Catulo, poeta do século I a. C, teríaos chamado "Nugae". Pero el escribeu moito sobre o amor e o desamor. Mira o seu poema 85.

Odio e amo

Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris.
nescio, sed fieri sentio et excrucior.
 
Odio e amo. Quizás preguntes por que o fago.
Non o sei, pero siento que é así e sufro. 


Dicía Rosalía de Castro en Cantares Gallegos
Has de cantar
que che hei de dar zonchos;
has de cantar,
que che hei de dar moitos.

Mira agora o que escribe tamén unha poeta chamada Concha Méndez, da Xeración do 27, sobre os mapas.


Mapas

Los mapas de la escuela,
Todos tenían mar,
Todos tenían tierra.

¡Yo sentía un afán
Por ir a recorrerla!...

Soñaba el corazón
con mares y fronteras,

Con islas de coral
y  misteriosas selvas.

 Soñaba el corazón…
¡Oh, sueños de la escuela!

O escritor francés Jacques Prévert versifica esta historia dun escolar. Mira como calquera cousa pode ser tema para un poema:
El escolar perezoso
Dice no con la cabeza
pero dice sí con el corazón
dice sí a lo que quiere
dice no al profesor
está de pie
lo interrogan
le plantean todos los problemas
de pronto estalla en carcajadas
y borra todo
los números y las palabras
los datos y los nombres
las frases y las trampas
y sin cuidarse de la furia del maestro
ni de los gritos de los niños prodigios
con tizas de todos los colores
sobre el pizarrón del infortunio
dibuja el rostro de la felicidad.



De "Paroles"
Versión de Aldo Pellegrini

Por último temos a Machado con este poema de moscas, calor, verán. 

Las moscas  
Vosotras, las familiares,
inevitables golosas,
vosotras, moscas vulgares,
me evocáis todas las cosas.
  ¡Oh, viejas moscas voraces,
como abejas en abril,
viejas moscas pertinaces
sobre mi calva infantil!
  ¡Moscas del primer hastío
en el salón familiar,
las claras tardes de estío
en que yo empecé a soñar!
  Y en la aborrecida escuela,
raudas moscas divertidas,
perseguidas
por amor de lo que vuela,
  - que todo es volar -, sonoras
rebotando en los cristales
en los días otoñales…
Moscas de todas las horas,
  de infancia y adolescencia,
de mi juventud dorada;
de esta segunda inocencia,
que da en no creer en nada,
  de siempre… Moscas vulgares,
que de puro familiares
no tendréis digno cantor:
yo sé que os habéis posado
  sobre el juguete encantado,
sobre el librote cerrado,
sobre la carta de amor,
sobre los párpados yertos
de los muertos.
  Inevitables golosas,
que ni labráis como abejas,
ni brilláis cual mariposas;
pequeñitas, revoltosas,
vosotras, amigas viejas,
me evocáis todas las cosas.

Se queres ler máis, preme aquí.

martes, 19 de mayo de 2009

EPÍSTOLA A BENEDETTI


¿Sabés, maestro, estábamos aquí con la ilusión de preparar un recital de poemas tuyos en los recreos para animarte en tu pronta recuperación y vas tú y te nos moriste. ¡Qué querés! Son 88 años, toda una vida escribiendo, sencillamente y sin retóricas, como quien va por la vida respirando y caminando, y cantando al amor, y denunciando sin miedo y con fuerza a los tiranos. Sensible y fuerte a la vez. No todos pueden decirlo. Sí, ya sé, muchos no confiaban en tu poesía, tan simple y tan cercana, ¡pero tan bella! Te negaron los prestigiosos premios que las instituciones otorgan a sus grandes, pero vos tan tranquilo. Porque sabías que tenías al público que querías tener, sabías que llegaban a la gente, porque muchos cantaban tus canciones y tus letras perduraban en sus voces.

No te lo vas a creer pero tengo que darte una gran noticia. Resulta que hay quienes dicen que los jóvenes no leen, y mucho menos poesía, pero a ti sí te leen. No solo en Uruguay, tu país; aquí en este pequeño lugar del que probablemente no has oído hablar se pelean por recitarte: Sara ha hecho suyo tu "Happy birthday", ¿recordás?: "Cómo será el mundo cuando no pueda yo mirarlo/ni escucharlo ni olerlo ni tocarlo ni gustarlo?". Ángela me dice entusiasmada que ya se sabe de memoria tu poema "Todavía":"No lo creo todavía/estás llegando a mi lado/y la noche es un puñado/de estrellas y de alegrías". A Alba que nadie le quite "Yo no te pido"(¡Y eso que no han oído a Pablo cantándolo!). Noemí no se decide, le gustan todos, al final le damos "Corazón coraza"("Porque te tengo y no/porque te pienso/porque la noche está de ojos abiertos/ porque la noche pasa y digo amor"). A Paula le da vergüenza recitar pero no dice que no cuando Sara elige para ella "Piedritas en la ventana" ("De vez en cuando la alegría/tira piedritas contra mi ventana"). También Sabela, Mary, Raquel, David... seguro que me olvido de alguno. Ya ves, son macanas que los jovenes no leen, aquí te leen todos.

Ya te iré contando qué tal sale el recital.

Ahora descansa en paz, maestro, y buen viaje.

lunes, 11 de mayo de 2009

Por Mario Benedetti


Queremos sumarnos á iniciativa de Pilar del Rio, esposa de Saramago, que solicita leamos a poesía deste insigne poeta pola súa saúde, en este momento un tanto escasa, pois atópase con un grave problema do que esperemos se recupere de camiño. Todos xuntos podemos sumar sinerxias para acadar este fermoso obxectivo que nos propón Pilar.

Asemade, Gabriel Impaglioni, na revista virtual Isla negra, (quizáis por unha das tres casas que tiña en Chile outro poeta,Pablo Neruda? ) convócanos a ler poesía neste mes sempre relacionado con ela, mes do renacemento, da luz...para nós tamén das letras galegas que deben este día á súa poeta máis insigne-Rosalía de Castro- que tal día como outro 17 de Maio adicara a súa obra Cantares galegos a outra escritora, Fernán Caballero.

Por todos estes motivos, e aínda sen eles, quérovos propor ler estes poemas que siguen de Mario Benedetti e seguir a ler máis neste enlace, onde atoparedes aqueles que todos poderemos recitar no noso centro esta semana aproveitando os momentos de lecer.

Saúde e poesía.

"...Mi aire se acaba como agua en el desierto,
mi vida se acorta pues no te llevo dentro.
Mi esperanza de vivir eres tú, y no estoy allí..."

ME SIRVE Y NO ME SIRVE

La esperanza tan dulce
tan pulida tan triste
la promesa tan leve
no me sirve

no me sirve tan mansa
la esperanza

la rabia tan sumisa
tan débil tan humilde
el furor tan prudente
no me sirve

no me sirve tan sabia
tanta rabia

el grito tan exacto
si el tiempo lo permite
alarido tan pulcro
no me sirve

no me sirve tan bueno
tanto trueno

el coraje tan dócil
la bravura tan chirle
la intrepidez tan lenta
no me sirve

no me sirve tan fría
la osadía

sí me sirve la vida
que es la vida hasta morirse
el corazón alerta
sí me sirve

me sirve cuando avanza
la confianza

me sirve tu mirada
que es generosa y firme
y tu silencio franco
sí me sirve

me sirve la medida
de tu vida

me sirve tu futuro
que es un presente libre
y tu lucha de siempe
sí me sirve

me sirve tu batalla
sin medalla

me sirve la modestia
de tu orgullo posible
y tu mano segura
sí me sirve

me sirve tu sendero
compañero

Mario Benedetti,
Letras de Emergencia (1969-1973)

miércoles, 4 de febrero de 2009

Yo no nací sino para quereros


Acércase o 14 de febreiro. No noso instituto é unha data moi sinalada. Os alumnos e alumnas envíanse cartas (máis que de amor, de amistade) e poemas. Dende a Biblioteca promovemos este envío de poemas e, para isto, estamos preparando unha selección de textos. Non queremos quedarnos no 14 de febreiro. Queremos que a nosa comunidade educativa lea poesía e disfrute coa poesía.

domingo, 18 de mayo de 2008

Xornadas de poesía organizadas pola Biblioteca

No marco do Día das Letras Galegas, a Biblioteca organiza unha xornada adicada á poesía. Os alumnos de 1º e 2º da ESO son, neste caso, os protagonistas. Ofelia López, Gloria David e Santi Del Moral do grupo Alalá nos visitan para lernos algúns traballos e interactuar cos alumnos. Eles lerán poemas dalgúns membros deste grupo que non van poder estar con nós como Anibal Ánxel ou Gema Bermúdez e incluso de Xosé María Álvarez Blázquez, a quen todos os galegos lle rendimos homenaxe este ano.

Brais, Iria, Cristina, Alba, Julia, Noemí, son os nomes dalgúns alumnos que colaborarán nesta actividade. Uns lendo poemas, outras interpretando pezas musicales con piano, violín ou saxo entre os momentos das lecturas.

O 2007 Fran Alonso elaboraba cinco motivos para ler poesía, que nós queremos reproducir aquí.


1 A poesía non morde, non fai dano e, aínda que haxa quen pense o
contrario, non é aburrida, nin romanticona, nin cursi, nin difícil. E hai moitos tipos de poesía para que elixamos.

2 A poesía serve para ler, cantar, berrar, recitar, rapear, musicar, declararse,
rebelarse contra o mundo ou únicamente para falar suave á orella. Tamén é un
somnífero para durmir ben, unha pastilla sen química que mellora a saúde e o
benestar, e relaxa as persoas. E serve,sobre todo,para explicar as razóns e as emocións que non veñen no diccionario.

3 Os poemas son como caixas de ferramentas, valen para todo: para sentilos,
manosealos, lelos, cheiralos, gardalos nun armario, ensucialos, para ligar, para poñelos enriba da cabeza, penduralos na parede, limpalos, recortalos, reescribilos, merendalos nun bocadillo de papel, ordenalos, metelos na neveira e lelos coa cabeza máis fría, ou deixalos sobre a cama para devoralos á noite, clandestinamente, cando todos se deitaron. Ademais, a poesía cura enfermidades como a impaciencia, os nervios, os pés planos, os enfados, a dor de cabeza, as feridas imprevistas, as dores de amor, as indixestións, a ansiedade e algunhas gripes.

4 A poesía está nas cousas que nos rodean a diario, na música, na amizade,
no supermercado, na risa, na moto, no váter, na esperanza, na rutina, nas cousas persoais, no calexón sen saída, no mar contaminado, na tristura, no teu barrio ,no ceo cuberto, no ordenador, nun berro, na paisaxe, na conversa e nas rúas. Onde ti queiras.

5 O importante da poesía non é obsesionarse con descifrala senón saber gózala, sentila e intuíla. Na poesía reconforta sentir o seu ritmo, a súa música, a súa sonoridade,os xogos de palabras que por veces nos deslumbran, as imaxes
fascinantes que nos ofrece. E tamén os seus enigmas. Poetizarse. En definitiva, facer da poesía un pracer.



domingo, 16 de marzo de 2008

O grupo Alalá, poesía viva en As Pontes



O grupo poético Alalá está formado por Anibal Anxo ,Gloria David, Gema Bermúdez, Ofelia López e Santi Del Moral.

O sexto membro deste grupo é Anabel Alonso que ademais de ser a bibliotecaria municipal de As Pontes "Colabora co grupo Alalá desde o principio, non só permitindo, como Bibliotecaria, que os poetas se reúnan na Biblioteca Municipal senón tamén coa súa valiosa participación nas reunións, opinando acertadamente, dando apoio loxístico para a realización dos recitais, ou en calquera outra circunstancia. Anabel é unha importantísima parte do proxecto "Alalá" e sen a súa colaboración sería moi difícil levar a bo termo as inquedanzas do grupo."
(Gloria David)







Levan anos facendo da poesía unha arte. Non só cos seus recitais poéticos senón tamén co seu permanente Obradoiro literario onde podedes acudir se queredes mellorar a técnica da escrita ou simplemente a pasar un rato lendo con eles.









Eduardo Estévez é quen dirixe este obradoiro e tamén fixo a maqueta do seu libro xa publicado no ano 2005 no tradicional Recital de outono.











Gústalles acompañarse doutros poetas e así temos visto canda eles a Xulio López Valcárcel ou a Diana Varela, gañadora da IV Edición do Concurso de Poesía Uxío Novoneyra, arrancar a súa vea máis poética de persoeiros coma Carlos Blanco ou manifestar a súa admiración e respecto por outros poetas consagrados como Manuel María do que se fixo eco incluso La Voz de Galicia.


A música é outro dos seus compañeiros esenciais, o pianista X. M. Campello, o percusionista Ignacio Sáez o trompetista Abel Riveiro, todos eles profesores do Conservatorio Municipal das Pontes, as Cantareiras de Alende e incluso alumnos do propio Conservatorio, alegran coas súas pezas os momentos interlecturas.




Cinco sentidos é o primeiro libro de poemas publicado polo Grupo Alalá.
Foi presentado nas Pontes o día 10 de decembro de 2005. Actuaron como padriños Anabel Alonso, o concelleiro de cultura do Concello , Hixinio Adega e o poeta Eduardo Estévez que leu unhas palabras en nome de Xosé Vázquez Pintor, poeta autor do limiar do libro. Ademais acompañoulles a música tradicional das cantareiras da A. C. Alende.

No día 28 de abril de 2006 o grupo presentou os seus poemas na veciña localidade de Vilalba. Nesta ocasión tiveron como anfitriona, a poeta vilalbesa María Xosé Lamas.
O acto levouse a cabo no Centro Recreativo Cultural.

En Ortigueira presentouse Cinco Sentidos no día 12 de maio de 2006. Nesta ocasión o escritor Narciso Luaces deu paso aos poemas do grupo poético Alalá na Fundación Federico Maciñeira. Tamén as cantareiras da A. C. Alende acompañron aos poetas coas súas cancións.
a



Imos ler alguns dos seus versos

Quixera soterrarte
no meu valeiro
por só un intre.


Terte no fondal
da desesperanza amiga
que me vai roendo os ollos

sen canseira.

Calada e observante.

Con ese meigo silencio humano
tan de teu;
para que
furándome nas entranas
voltara a atopar ese vieiro
de neno
que perdín.


Aníbal Ánxel


Bicos de sal

e de escuma
bicos de estrelas
e pan.

Bicos de orballo
e de lúa
bicos de vento
e de sal.






Gema Bermúdez
( a que seguimos botando de menos como profesora que foi do noso centro)




Sen ti, contigo

Dóeme este feitizo
que te estampa en cada rostro;



esta vontade allea
que te busca en cada esquina.

Dóeme este delirio
que te chama e te suspira;
este desexo inquedo,
esta caricia reprimida.

Dóeme este baleiro
que o meu corpo non entende,
a túa pel espida
nunha imaxe ausente;
esta entrega louca
se é dar somente.

Dóeme estar sen ti
e estar contigo sempre.

Gloria David



Andaina dunha castaña

Castaña, dentro escondida
das espiñas dun ourizo
tes razóns para esperar
a que este bote un sorriso.

Empezas a túa andaina
e para de el te sacar
o mesmo te han de pisar
como se foses un bicho.

Afogada entre as outras
mollada e fría has estar
namentras vas ó poleiro
onde terás que enxugar.

Ó fin nun saco te botan
en transporte a pasear
na tenda estás tan fermosa
deseguido te han comprar.

No mellor posto da rúa
en boa brasa has de asarte
logo a parar no bandullo
do primeiro viandante.

Ofelia López


O vento rabuñaba cos seus ouveos

nas portas pechadas do silencio
querendo roubar os meus segredos,
queréndome deixar o corazón baleiro.





Santi Del Moral


Enderezo electrónico do GRUPO POÉTICO ALALÁ: grupoalala@grupoalala.com