miércoles, 24 de abril de 2013

A verdadeira e xamais contada historia da Casa Encantada. Por Tamara Pérez (3º de ESO)



Que escuros segredos rabuñan as túas paredes coma berros afogados na noite!


     O primeiro dono do que hoxe se chama “A Casa Encantada” foi José María Cabarcos Yáñez. Foi precisamente o que mandou construíla.
      Instalouse alí coa súa familia, coa que tivo moita felicidade ata que a súa muller se volveu alcohólica. Aquela muller, segundo a miña fonte, bebía todo tipo de bebidas alcohólicas e non coidaba dos fillos nin da casa; era o propio José María o que tiña que facelo.
      A muller, ao estar bébeda, moitas veces ía polas tendas da vila para conseguir os mellores abrigos de pel, e non os pagaba. Chegaba con eles á casa, pero ninguén pensaba que non estiveran pagos.
      Cando José María se decatou do que facía a súa muller, pagou ata onde lle chegaron os posibles, que non eran poucos, e aínda lle quedou xente á que lle pagar. Quedou sen cartos algúns e suicidouse cortando o pescozo no lousado da casa. 
     A muller de José María Cabarcos non podía quedar soa, pois dependía total ou parcialmente do alcohol, e levouna unha das súas fillas para A Coruña. Esta filla estaba casada cun cabo e vivían nunha casa moi grande.
     Dúas fillas desta muller vivían na Coruña, un fillo aquí nas Pontes, e dous en Cuba.
      A muller viviu alí os anos que lle quedaban tal e como os vivía na súa anterior casa: empobrecendo a familia e bebendo sen parar, pero desta volta fóra da casa para que a súa filla non a vira, de tal xeito que un día non regresou á casa e comezaron a buscar nela.
     A busca non daba ningún froito e tiveron que avisar á garda civil, que a atopou morta nunha rúa cunha botella na man.
       Xa pasados moitos anos dende que a casa encantada quedou baleira,  un  home  de  negocios  mercou  a  casa  e  instalou  alí unha granxa á que acudía moita xente mercar porcos, galiñas, vacas, e a levar estas últimas ao boi.
     Aquel home gañaba moitos cartos coa granxa,  pero un día deu en desaparecer sen que ninguén se decatara do por que, nin do como, nin do onde.
      Ninguén é quen de dicir por que esta casa fai que todos os que habitan nela morran ou desaparezan, por iso se inventaron as lendas urbanas das pantasmas, que probablemente foran os consumidores de droga que alí houbo ata pouco hai; ata que taparon as entradas da vivenda para que ninguén puidese acceder a ela.

lunes, 22 de abril de 2013

miércoles, 3 de abril de 2013

Club de Lectura de Adultos. Lecturas do 3º trimestre




Seda. Alessandro Baricco. Rinoceronte Editora. Tradución:  María Cristina González Piñeiro . "Un bo día, un amigo contoume que un devanceiro seu tiña un oficio un tanto estraño. Partía unha vez ao ano, cruzaba o mundo, meses despois chegaba a Xapón, compraba ovos de vermes da seda, regresaba a Italia e vendíaos. O resto do ano descansaba. Estabamos esquiando cando me contou esta historia. Detívenme, saquei os esquís e comecei a pensar e a lle dar voltas, e non parei de facelo ata que escribín a última páxina." Así explica o autor a xénese do seu relato. Influenciado por Céline, Salinger, McEnroe, Stanley Kubrick, Walt Disney, Liberatore..., Alessandro Baricco é o escritor italiano vivo máis internacional. "Seda é unha historia antes de ser un libro. É, sobre todo, unha historia. E ás historias esváranlles as fronteiras".    (Nota da editorial)








La mujer es una isla. Auður Ava Ólafsdóttir . Alfaguara editorial.
Traducción: Elías Portela.
La protagonista de esta pequeña gran historia es una mujer de treinta y tres años cuyo marido acaba de pedirle el divorcio. Decidida a dar un giro radical en su vida, y tras la profecía de una médium que le asegura que en una distancia de 300 kilómetros ganará la lotería y conocerá a tres hombres –uno de los cuales será el amor de su vida–, emprende un viaje siguiendo la ruta que rodea Islandia. No irá sola: Tumi, el hijo de una amiga en apuros, dos muñecos de peluche, y una caja de libros y de cedés la acompañarán en el camino. (Nota de la editorial)