viernes, 3 de diciembre de 2010

Recomendación para Nadal

Xa sei que todos estades pensando en Nadal. E que sería o Nadal sen os agasallos propios destas datas que uns relacionades con Papá Noel e os máis tradicionais cos Reis Magos.

Hai unha suxestión que vos quero facer, sobre todo aos afeccionados á poesía.
Ben sabedes que a Real Academia da Lingua Galega dedica o Día das Letras Galegas no ano 2011 a Lois Pereiro. Pois mirade, antes de apagarse os ecos do seu antecesor, Uxío Novoneyra, Positivas e Espiral Maior, as dúas editoriais que publicaran a súa obra poética, están a convertir ao autor monfortino na gran aposta poética para o Nadal. Espiral Maior xa viña de publicar hai un mes un ensaio, Radiografía do abismo, un achegamento biobibliográfico a este singular escritor.
Así mesmo Positivas acaba de reeditar os dous únicos poemarios publicados polo autor en vida Poemas e Poesía última de amor e enfermidade.
Neste mes que andamos, Positivas tamén publicará a única obra inédita que deixou Pereiro, Conversa ultramarina, un conxunto de textos que foi escribindo para Piedade Cabo, a muller da súa vida, nos tres meses que ela pasou en California no 1995.
Os que desfrutades lendo poesía estades de noraboa pois tedes a oportunidade de coñecer a este poeta humano e intenso e para os que xa o teñades lido, unha nova proposta, un novo achegamento que nos fala de amor e de dor, e de todos os sentimentos que Lois Pereiro nos pon ao descuberto na súa obra.

domingo, 28 de noviembre de 2010

1º CERTAME DE MICRORRELATOS "Tránsitos"


Fotografía de Ruth Matilda Anderson

A biblioteca do IES Moncho Valcarce convoca un certame literario de relato breve que ten as seguintes bases:
1. A convocatoria vai dirixida a todo o alumnado do IES Moncho Valcarce. Cada alumno poderá participar cun só microrrelato.
2. As obras que se presenten poderán estar escritas tanto en lingua galega como en lingua castelá.
3. As narracións terán una extensión máxima de 150 palabras, escritas a ordenador ou a máquina a dobre espazo e por unha soa cara, con fonte de corpo 12.
4. A temática ten que ver coa dos relatos que estamos a ler no Clube de Lectura “Tránsitos”: a emigración. O comezo do relato é común para todos os alumnos de cada categoría.
5. Establécense catro categorías. Os relatos deben comezar do seguinte xeito:
-  Primeiro ciclo (1º e 2º de ESO):
     A viaxe durou menos do previsto/El viaje duro menos de lo previsto
- Segundo ciclo (3º, 4º de ESO e PCPI):
     Coas súas maletas de cartón e os seus fardos agardaban/Con sus maletas de cartón y con sus     fardos, aguardaban
- Bacharelato e Ciclo Formativo:
     Chegaran alí ao anoitecer, despois de partiren ao albor/ Habían llegado allí al anochecer, tras haber salido al alba.
- Adultos (pais e nais, profesorado e persoal non docente):
     Por onde andará aquel home, quizais... / Por donde andará aquel hombre, quizá...
6. Haberá dous premios para cada categoría, agás para os adultos, onde non se contempla agasallo de carácter económico:
Primeiro ciclo (1º e 2º de ESO):
1º premio: cheque agasallo por valor de 50 euros.
2º premio: cheque agasallo por valor de 20 euros.
Segundo ciclo (3º, 4º de ESO e PCPI):
1º premio: cheque agasallo por valor de 50 euros.
2º premio: cheque agasallo por valor de 20 euros.
Bacharelato (1º e 2º):
1º premio: cheque agasallo por valor de 50 euros.
2º premio: cheque agasallo por valor de 20 euros.
7. As obras deberán presentarse nun sobre aberto asinadas cun lema ou pseudónimo, que figurará tamén noutro sobre pechado, xunto co título da obra. No interior do sobre pechado farase constar a identidade do autor e curso. Así mesmo, no sobre aberto debe figurar, de maneira visíbel, a categoría a que pertence o concursante.
8. Os orixinais entregaranse na biblioteca do IES. O plazo de admisión finaliza o día 10 de decembro de 2010.
9. O xurado estará composto por membros (profesores e alumnos) do Clube de lectura “Tránsitos”.
10.O acto de entrega dos premios terá lugar o día 22 de decembro de 2010 dentro das actividades do Festival de Nadal.
11.As obras presentadas poderán ser expostas na biblioteca e/ou incluídas no blog da mesma. Tamén se contempla a posibilidade de seren publicadas nun libro.
12.A participación no Certame implica a total aceptación destas bases

lunes, 15 de noviembre de 2010

Carlos Edmundo de Ory, descanse en paz (11/11/2010)

Había una vez un poeta muy simpático que se inventó un género literario que consistía en decir en un verso un aforismo o sentencia filosófica, a veces irónica, otras sorprendente, en ocasiones paradógica, con frecuencia juguetona y hasta disparatada, pero que siempre nos pueden hacer pensar. Para que no las confundieran con las greguerías de otro poeta también muy simpático llamado Ramón, nuestro poeta decidió llamarle a esas ideas que se le pasaban por su chistera -perdón, digo por su  cabeza- "aerolitos". Lo he buscado en el diccionario y aerolito significa:"Meteorito que cae sobre la tierra, formado por material rocoso y originado por la fragmentación de un cuerpo celeste al atravesar la atmosfera". Así que creo que ha elegido un buen nombre para estos versos. Este poeta escribió una vez que le gustaría que lo enterraran vestido de payaso pero no sé si su familia habrá tomado en serio esta última voluntad. Lo digo porque se murió el jueves, en Francia, a la muy respetable edad de 87 años. Se llamaba Carlos Edmundo de Ory y era así:

¿A qué tiene cara de simpático? Pues, ahí donde lo veis, era un poeta muy serio.

Nació en Cádiz en 1923 y antes de tener uso de razón (¿Por qué se dice "uso de razón" y no "uso de corazón"?)ya estuvo en contacto con la literatura, ya que su padre era periódista y poeta. Así que no resulta raro que  con veintidós años publicase su primer libro de poesías, Versos de pronto. Además le gustaban tanto los libros que decidió ganarse la vida trabajando de bibliotecario. Pero como además de bibliotecario era bastante revolucionario, en 1953 se exilió a Francia donde siguió siendo  bibliotecario y revolucionario. Nunca dejó de escribir. En el año 2003 su obra poética se recoge en la antología Música de lobos. A mí, personalmente, me gustan mucho estos versos de su poemario La flauta prohibida:
                                                    Me escondo en algún sábado
                                                    y escribo con la escoba
                                                    en un rincón de ala de alguna mariposa

Como los aerolitos son meteoritos que caen sobre la tierra y además tienen consistencia rocosa, es mejor que te andes con cuidado, no sea que te caiga en la cabeza uno de estos aerolitos de Carlos Edmundo de Ory:
La poesía es un vómito de piedras preciosas.
La risa es el sexo del alma.
¿Por qué se dice "uso de razón" y no "uso de corazón"?
En las estrellas cuelgan nuestros calcetines cuando soñamos.
Me extraña la palabra amor en el verbo amordazar.
Siempre he pensado que los espejos respiran.
El lobo es un hombre para el lobo.
Desconócete a ti mismo.
Solo lo extraño me es familiar.
El que camina honor a sus sandalias.
Yo no soy un soñador. Soy un buscador de sueños.
Pasaremos como aves dormidas.
Hoy tengo el amor subido.
Pienso luego vacas.
Solo me comprenderá quien sea más loco que yo.
La imaginación, esa esponja del infinito.
La página en blanco es un campo de nieve. Haz aparecer en ella tus figuras.

sábado, 13 de noviembre de 2010

Robert Louis Stevenson

  Tal día como hoxe naceu  Robert Louis Stevenson, un dos grandes da literatura e autor de novelas como A illa do tesouro ou O extraño caso do Dr.Jeckyll e Mr.Hyde. Un bo momento para acudir á Biblioteca para coller calquera destas obras que están agardando por ti.

sábado, 6 de noviembre de 2010

TRÁNSITOS. O noso clube de lectura do curso 2010-2011

Un ano máis, co comezo do outono, inauguramos o noso Clube de Lectura. Esta vez é unha viaxe iniciática que nos levará da man dos grandes narradores, poetas e dramaturgos  a diversos mundos descoñecidos para a maioría dos nosos alumnos. Como todas as viaxes esperamos dela que nos sorprenda e que nos transforme.

Chamamos "Tránsitos" ao clube  polo carácter de percorrido iniciático cultural e vital que pretendermos darlle: tránsito como paso do lugar propio a outro descoñecido e obrigado(o primeiro núcleo temático que imos tratar será a emigración, pero tamén moitos receptores do club son, en gran parte, alumnos de 1º de ESO que chegan novos ao centro ); tránsito como paso dun xénero literario a outro(leremos relatos, poemas, fragmentos de obras teatrais); tránsito como o paso  das lecturas infantís ao un mundo literario adulto.

Desde hai unha semana estamos xa inmersos no primeiro tránsito: a viaxe dos que teñen a obriga de partir, a viaxe dos que chegan, sen acabar de querelo, a un lugar descoñecido; é dicir, a viaxe da emigración. Castelao será o primeiro guía, que nos achega, coa súa escrita concisa e plástica, aos tres  relatos de Cousas que abordan  este tema: Chegou das Américas un home ricoO pai de Migueliño, Nunha rúa dun porto lonxano. Disfrutade coa lectura.

Toda a información sobre o Clube de Lectura a tedes no noso blog  En obras.

sábado, 30 de octubre de 2010

Los versos de Miguel Hernández inundan la Red

Hoy se cumplen 100 años del nacimiento de Miguel Hernández, poeta al que hemos ido recordando en Internet con numerosas actividades. Hagamos que la Red se inunde con sus versos.



LAS ABARCAS DESIERTAS
Por el cinco de enero,
cada enero ponía
mi calzado cabrero
a la ventana fría.
Y encontraban los días,
que derriban las puertas,
mis abarcas vacías,
mis abarcas desiertas.
Nunca tuve zapatos,
ni trajes, ni palabras:
siempre tuve regatos,
siempre penas y cabras.
Me vistió la pobreza,
me lamió el cuerpo el río,
y del pie a la cabeza
pasto fui del rocío.
Por el cinco de enero,
para el seis, yo quería
que fuera el mundo entero
una juguetería.
Y al andar la alborada
removiendo las huertas,
mis abarcas sin nada,
mis abarcas desiertas.
Ningún rey coronado
tuvo pie, tuvo gana
para ver el calzado
de mi pobre ventana.
Toda la gente de trono,
toda gente de botas
se rió con encono
de mis abarcas rotas.
Rabié de llanto, hasta
cubrir de sal mi piel,
por un mundo de pasta
y unos hombres de miel.
Por el cinco de enero,
de la majada mía
mi calzado cabrero
a la escarcha salía.
Y hacia el seis, mis miradas
hallaban en sus puertas
mis abarcas heladas,
mis abarcas desiertas.

De la antología que Vicens Vives publica en su colección Cucaña: Corazón Alado. Antología poética. Miguel Hernández.

sábado, 23 de octubre de 2010

Qué pasaría si... 30 años sin Gianni Rodari.

Una palabra cualquiera elegida al azar puede funcionar como palabra mágica capaz de desenterrar campos de la memoria que yacían bajo el polvo del tiempo. Gianni Rodari.

El Servicio de Orientación de Lectura de la Fundación Germán Sánchez Ruipérez dedica su boletín a la figura de Gianni Rodari, ya que este año se cumplen treinta de su fallecimiento ocurrido el 14 de abril de 1980. Nació, tal día como hoy, un 23 de octubre, en 1920.

Periodista metido por azar a cuentacuentos humorístico, vierte sus experiencias con niños y jóvenes en Gramática de la fantasía, donde reflexiona acerca de  la importancia de la imaginación en la creación literaria. Parte del recurso del extrañamiento ("Qué pasaría si...un cocodrilo llamase a vuestra puerta para pedir un poco de romero") para la creación de historias amenas y divertidas, que a la vez inviten a la reflexión y a la mejora de las técnicas lingüísticas. Imprescindible.

Enlaces de interés:
Artículo en la revista digital Cuatrogatos: Gianni Rodari: un defensor de la vida.
Biografía y pensamiento en la revista digital Imaginaria.
Página de Gianni Rodari (en italiano)
Propuesta de actividades para "Cuentos escritos a máquina" en Alfaguara.
Propuesta de actividades para "Cuentos para jugar" en Alfaguara.

sábado, 2 de octubre de 2010

¡Ojo, que te leo! Reflexiones a la luz de Como una novela de Daniel Pennac (I)



procedencia de la imagen
Ahora que estamos marcando las lecturas para el curso no estaría de más recordar las palabras de Daniel Pennac acerca de la importancia de los padres y de los docentes como partícipes del proceso lector. Demasiadas veces dejamos a los jóvenes atrapados frente a una maraña de letras indescifrables y encima ¡los culpamos si no entienden nada! Daniel Pennac se pregunta qué ha pasado para que un buen lector en la infancia abandone esta afición en la adolescencia. Los interesen de nuestros hijos, de nuestros alumnos,  han cambiado, es cierto, ¡dejemos que la adolescencia siga su curso con sus desafueros y sus inseguridades!, ¡ya curará!... pero es que nosotros también hemos abandonado nuestro papel en la lectura, y era importante, muy importante... el papel de narrador. Dice Pennac:
"Si los jóvenes no aman la lectura no hay que acusar a la televisión, ni a la modernidad, ni a la escuela. O a todo eso si se quiere, pero solo después de habernos planteado una pregunta primordial: ¿Qué hemos hecho del lector ideal que era en los tiempos en que nosotros interpretábamos a la vez el papel del narrador y del libro?¡Enorme traición!
Formábamos, él, el relato y nosotros, una Trinidad cada noche reconciliada; ahora él se encuentra solo, delante de un libro hostil.
[...]
Esos padres que jamás, jamás, cuando le leían un libro se preocupaban por saber si había entendido que la Bella dormía en el bosque porque se había pinchado con la rueca, y Blancanieves porque había mordido la manzana.(Las primeras veces, además, no lo había entendido en absoluto. ¡Había tantas maravillas en aquellas historias, tantas palabras bonitas, y tanta emoción! Se aplicaba al máximo en esperar su pasaje preferido, que él mismo recitaba en su interior llegado el momento; después venían los otros, más oscuros, donde se anudaban todos los misterios, pero poco a poco lo entendía todo, absolutamente todo, y sabía perfectamente que si la Bella dormía, era a causa de la rueca, y Blancanieves debido a la manzana...)
- Repito la pregunta: ¿qué le ocurrió al príncipe cuando su padre lo expulsó del castillo?
Intistimos, insistimos. ¡Dios mío, no es concebible que este chiquillo no haya entendido el contenido de estas quince líneas!¡Quince líneas no son la travesía del desierto!
Éramos su cuentista, nos hemos convertido en su contable.
-¡Pues ahora nada de televisión!
¡Vaya, sí...!
Sí... La televisión elevada a la dignidad de recompensa...y, como corolario, la lectura rebajada al papel de tarea...Esa ocurrencia es nuestra..."

Más sobre este tema en La lectura como lastre

lunes, 6 de septiembre de 2010

sábado, 12 de junio de 2010

AMIN MAALUF, PRÍNCIPE DE ASTURIAS

Amin Maaluf
El libanés Amin Maaluf  es el escritor galardonado con el Premio Príncipe de Asturias de las Letras 2010. El jurado que otorga el premio destaca que su "lenguaje intenso y sugerente nos sitúa en el gran mosaico mediterráneo de lenguas, culturas y religiones para construir un espacio simbólico de encuentro y entendimiento" y añade  que "frente a la desesperanza, la resignación o el victimismo, su obra traza una línea propia hacia la tolerancia y la reconciliación, un puente que ahonda en las raíces comunes de los pueblos y las culturas."
Y esas raíces comunes de los pueblos y de las culturas aparecen a veces, sorprendentemente, donde menos se espera. Así, en su novela El viaje de Baldassare podemos leer este fragmento que nos resulta familiar. Enhorabuena, Maaluf.

                                                                                               3 de octubre de 1665

Desde que abandonamos los alrededores de Konya ya no es de la peste de lo que hablan los viajeros, sino de una curiosa fábula que el propio caravanero ha propagado, y que hasta el momento no había considerado necesario reseñar aquí. Si me refiero ahora a ella es porque acaba de tener un desenlace ejemplar.
El hombre aseguraba que se había perdido una caravana hace unos años yendo hacia Constantinopla y que desde entonces merodea desesperada por los caminos de Anatolia, víctima de una maldición. De tiempo en tiempo se cruza con otra caravana, y sus viajeros desorientados piden que les indiquen el camino, o bien plantean otras preguntas, las más inesperadas; quienquiera que les responda, aunque sólo sea una palabra, atrae sobre sí la maldición, y tendrá que errar de la misma manera con ellos hasta el fin de los tiempos.
¿Por qué esa caravana ha sufrido esa maldición? Se dice que los viajeros habían contado a sus allegados que iban en peregrinación a La Meca, cuando lo que pretendían era llegar a Constantinopla. El Cielo les condenó entonces, se supone, a marchar errantes sin llegar jamás a su destino.
Nuestro hombre afirmó que ya se había encontrado en dos ocasiones con la caravana fantasma, pero que no se había dejado engañar. Ya podían los viajeros extraviados congregarse a su alrededor, sonreírle, tirarle de las mangas, engatusarlo, que él hacía como si no los viera, y así fue como consiguió evitar el sortilegio y proseguir su viaje.
¿De qué modo se podía reconocer la caravana fantasma?, preguntaron los viajeros más ansiosos. No hay manera alguna, respondió él, pues se parece en todo a las caravanas ordinarias, sus viajeros son iguales a todos los viajeros, y por eso precisamente hay tanta gente que se confunde y se deja embrujar.
Ante el relato del caravanero, algunos de los nuestros se encogían de hombros, otros parecían aterrorizados y miraban constantemente a lo lejos para comprobar que no hubiera ninguna caravana sospechosa en el horizonte.
Yo formo parte, desde luego, de los que no conceden ningún crédito a esos chismes; la prueba es que hace tres días que esos cuentos se propagan por la caravana, desde la cabeza a la cola, y vuelven luego de la cola a la cabeza, y no he juzgado necesario reseñar en mis páginas esta vulgar fábula de caravanero.
Pero hoy, a mediodía, nos hemos cruzado con una caravana.
Acabábamos de detenernos a la orilla de un arroyo para almorzar. Mozos y sirvientes se afanaban en amontonar ramas y preparar los fuegos, cuando una caravana apareció por un cerro cercano. En pocos minutos se encontró junto a nosotros. Una idea atravesó toda la compañía: “Son ellos, es la caravana fantasma”. Estábamos todos como paralizados, teníamos en la frente una especie de extraña sombra y sólo hablábamos en voz baja, fijos los ojos en los que llegaban.
Éstos se aproximaban, demasiado deprisa a nuestro entender, en una nube de polvo y niebla.
Cuando se encontraron junto a nosotros, todos pusieron pie a tierra, y corrieron en nuestra dirección, aparentemente alegres de toparse con sus semejantes y de hallar un rincón fresco. Se acercaron con amplias sonrisas, se dedicaron a saludarnos con fórmulas en árabe, en turco, en persa, en armenio. Los nuestros estaban muy turbados, pero ni uno se movió, ni uno se levantó, ni uno respondió al saludo que se le dirigía. ”¿Por qué no nos habláis? – terminaron por preguntar- ¿Os hemos ofendido en algo sin querer?” Ninguno de los nuestros replicó.
Los otros se volvían ya para marcharse, ofendidos, cuando de repente nuestro caravanero se echó a reír con estrépito, y le respondió el otro caravanero con mayor estrépito aún.
_ Maldito seas – dijo este último adelantándose, con los brazos abiertos-. Ya has vuelto a contar tu historia de la caravana fantasma. Y han picado.
Aquí y allá, la gente se levantaba, abrazaba a los otros, se invitaban mutuamente, para que les perdonaran.
Esta noche no se habla de otra cosa, y cada viajero intenta convencer a los demás de que nunca se lo creyó. Sin embargo, cuando los viajeros de la otra caravana se acercaron, todo el mundo palideció y nadie se atrevió a dirigirles la palabra.

Artículos sobre Amin Maaluf:
Maaluf, el Africano, Luis Sepúlveda.
Hijo del camino, Maruja Torres.

lunes, 17 de mayo de 2010

A NOSA HOMENAXE AO POETA DO CAUREL

                     Poema de Uxío Novoneira na voz de Emilio Cao

Cain as follas.
Sinto unha cousa
que se apousa en min
e non me toca.
E chove pra que soñe,
pra que eu soñe.
Fala a tarde baixiño.
Cain as follas.
i é unha cousa
que se apousa en min
e non me toca.
E chove pra que  soñe                               
  pra que eu soñe.
 Fala a tarde baixiño.

viernes, 7 de mayo de 2010

Lengua Castellana: lecturas del 3º trimestre



1º de ESO
- El silencio del asesino. Editorial Planeta&Oxford (serie Camaleón)
- La gran Gilly Hopkins, Katherine Paterson. Alfaguara juvenil.
- Conspiración en Versalles, Annie Pietri. Alfaguara juvenil.
- La luna en el agua, Cecilia Domínguez Luis. Alfaguara juvenil.
- Cuando Hitler robó el conejo rosa, Judith Kerr . Alfaguara juvenil.

2º de ESO
- Kim. Ruyard Kipling. Editorial Penguin.
- El maleficio de la espina, Blanca Álvarez González. Editorial Destino.
- El viejo y el mar, Ernest Hemingway.
- El guardián de las palabras, Todd Strasser. editorial Alfaguara.
- La dama del alba, Alejandro Casona. Editorial Vicens Vives.

3º de ESO
- Las aventuras de Tom Sawyer. Mark Twain.
- Melocotón en Almíbar. Miguel  Mihura. Editorial Espasa Calpe.
- Antología de poesía para jóvenes. Ángel González. Editorial Alfaguara.
- El arquitecto y el emperador de Arabia. Joan Manuel Gisbert. Editorial Edelvives.
- El anillo de los tres armiños. E. Brison- Pellen. Editorial Edebé.
4º de ESO A y B
- La casa de Bernarda Alba, Federico García Lorca. Clásicos hispánicos.
- Los tres mosqueteros. Vicens Vives, Clásicos adaptados.
- Retorno a Bridesheaad. Evely Wangh. Tusquets.
- El embrujo de Shangai. Juan Marsé. Debolsillo.
- Sin noticias de Gurb. Eduardo Mendoza. Seix Barral.

4º de ESO C
- El caso Galindo. Fernando Lalana. Editorial Bambú.
- Nieve en primavera. Moying Li. Editorial Bambú.
- El palacio de la medianoche. Ruiz Zafón. Editorial Planeta.

lunes, 12 de abril de 2010

El País dos estudantes

Durante este curso 2009-10, os nosos alumnos de 3º A e B da ESO, coordinados pola profesora Marta Ramos, do Departamento de Lingua e Literatura Castelás, participaron na IX edición do País dos Estudantes (concurso creado polo xornal El País, para que os alumnos elaboren un xornal dixital).
Neste proceso,os rapaces foron quen de introducírense no mundo da prensa, elaborando eles mesmo reportaxes, artigos, entrevistas, anuncios publicitarios, etc.
O grupo de 3º B non logrou publicar todas as seccións que propuña El País, pero si o fixeron os alumnos de 3º A. A todos eles queremos darlles desde aquí os nosos parabéns.
Aquí tedes o resultado.

viernes, 9 de abril de 2010

O venres imos a Santiago

Queremos seguir a formarnos nisto das bibliotecas escolares, por iso o venres 16 do mes que andamos estaremos en Santiago con 298 representantes doutras tantas bibliotecas que formamos parte do proxecto chamado Plan de Mellora das Bibliotecas Escolares (PLAMBE).
Na páxina da Asesoria de Bibliotecas Escolares Galegas tendes máis información se é que vos queredes informar máis polo miudo.

domingo, 28 de marzo de 2010

As aventuras de Reda e Neto

Reda e Neto ensínannos como protexer a vida privada propia e allea cando se tratan datos persoais.
Son personaxes dunha serie de animacións audiovisuais dirixidas aos mozos, nenos e á comunidade escolar encargadas pola  Axencia Vasca de Protección de Datos (AVPD, ), coa colaboración de PantallasAmigas e o asesoramento do Goberno Vasco, Departamento de Educación, Investigación e Universidades.
Ademais existe unha guía dirixida ao profesorado en formato PDF que podes descargar desta páxina.

Nesta páxina web pódese acceder tamén a diversos proxectos, entre eles: Kontuzdatos.Ti decides (15-17), Manuais de uso de Tecnoloxías para rapaces (9-11; 12-14; 15-17).

Os obxectivos finais do recurso son:
  • Que os nenos e nenas aprecien o valor que teñen os seus datos persoais e os doutras persoas, particularmente en medios dixitais. E isto porque a través destes datos poden ser identificados, transmiten unha imaxe de si mesmos e terceiras persoas poden tomar decisións que lles afecten.
  • Que os nenos e nenas desenvolvan unha actitude consciente e activa no control da información persoal, propia ou doutras persoas.
O estilo de comunicación: empregada nestes recursos audiovisuais de breve duración é próximo aos rapaces xa que remiten a personaxes e contos clásicos e permiten o coñecemento mediante o descubrimento.
A idea básica, común a todas as animacións, é que é importante controlar e protexer a información sobre un mesmo e tamén os datos doutras persoas.

As animacións son pequenos cortos de uns 2 minutos cada unha. Presentan aos seus protagonistas, Reda e Neto (nomes recreados a partir dos termos Rede e a súa equivalente Net), en catro aventuras diferentes que queren ilustrar simbólicamente as seguintes ideas:
1. Tes moitos datos persoais e a túa imaxe tamén é moi importante: Atrapados na pócima máxica
2. Os teus datos persoais son un tesouro, protéxeos: Coidando o tesouro fronte aos piratas
3. Tes dereito a non dar todos os teus datos persoais: Aventura medieval e troque de datos
4. Os datos persoais dos demais non che pertencen, pero protéxeos coma se fosen teus: Mensaxeiros interplanetarios.

Despois do visionado de cada animación, propóñense cuestións para o debate que permiten experimentar en contexto real as ideas que as aventuras transmiten. Ademais, relaciónanse actividades a desenvolver coa familia, cuxo obxectivo tamén é sensibilizar a esta do seu papel educativo no uso das tecnoloxías da información e comunicación (TIC), rol que só pode levar a cabo compartindo con eles o uso das mesmas.
Tamén podemos atopar enlaces interesantes coma estes:
Sitios relacionados coa seguridade en Internet e a protección de información persoal
Sitios educativos
  • EducaRed, sitio para aprender e innovar mediante Internet


Grazas a Cristina Novoa da Asesoria de Bibliotecas por estar sempre ao tanto e transmitirnos a información.

domingo, 21 de marzo de 2010

La poesía es un arma cargada de futuro

Queremos celebrar esta data do día internacional da Poesía cun poema de Gabriel Celaya que di así:

"Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmado,
como un pulso que golpea las tinieblas,

cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.

Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.

Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a sí mismo.

Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.

Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.

Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.

Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.

Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso con técnica qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a España en sus aceros.

Tal es mi poesía: poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.

No es una poesía gota a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos
y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.

Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos."
 Nós queremos por alma neste poema: De noche 
 


 Ás veces os cantautores quedan sen palabras e é entón cando cantan os versos dos poetas que non tiveron voz para cantar. Podemos escoitar a Paco Ibañez interpretando este poema de Celaya.



Non queremos deixar de lembrar neste día a Uxío Novoneyra, o poeta a quen se adica este ano O día das letras galegas.
Nos seus poemas, manifesta o seu compromiso nacionalista sen descuidar a forma poética.

SE o pasado é pasado

"SE o pasado é pasado
i o presente é o urgente
por qué inda busca a xente
aquil soño clausurado?

Vido visto ben Santiago
i esa cuestión non resolta
fago camiño de volta
camiño de volta fago.

Camiño de volta fago
volvo do cabo do Mundo.
Terra sólo en ti me fundo:
é a certeza que trago".

Hai un ano tiñamos aquí a Berta Dávila, xove poeta, que nos felicita este día no seu blog con este poema:

"Non lembro que día foi:

ti contaches os barcos que partiron,
eu contei os que non volveron nunca.

E neles ían embarcados todos.
Todos e cada un dos meus versos.
Todos".


(de Corpo baleiro, Espiral Maior, 2007)

E que mellor celebración que seguir lendo a máis poetas e os seus poemas.

lunes, 15 de marzo de 2010

As Pontes en feminino

Todas as que nos comunicamos contigo dende este blog somos mulleres traballadoras.
Estamos encantadas de encher de actualidade este lugar e tamén a nosa biblioteca.
Con todo preguntámonos se non sería mellor  que algún día non tiveramos que celebrar ou conmemorar este día. Creo que se chegara un 8 de marzo e nin nos acordáramos de que somos mulleres traballadoras, porque ganamos o mesmo que os homes nos nosos traballos, porque non temos preocupación de perder o traballo cando parimos os nosos fillos ou porque a paridade fora total en todos os cargos de responsabilidade. Entón en Europa as ministras, eurodiputadas e outras mulleres non terían como agasallo unha flor, entregada polos seus colegas, que non teñen un día de celebración pararelo a este noso. Entón xa non tería sentido ningún todas as iniciativas promovidas por organismos oficiais, asociacións de mulleres, ONGs, etc.
Namentras chega este día propóñoche algunhas das actividades que organiza O Concello de As Pontes para sensibilizar sobre o papel da muller na nosa sociedade e noutras máis alonxadas.





Esta actividade chámase "Elas nos contos". Trátase de lecturas de contos infantís onde as protagonistas somos nós. Na Biblioteca Municipal.Do 15 ao 26 de Marzo.
















Na Casa Dopeso, o día 17 deste mes, ás 8 do serán, haberá un recital poético co Grupo poético Alalá e o cantautor galego Xoan Curiel.















Tamén na Biblioteca Municipal "A muller na literatura", exposición de libros entre o 15 e 0 26 deste mes de marzo.
















Outras actividades das que podes disfrutar son a Exposición "Realidades de Guinea Ecuatorial e Camerún" da ONG Funciona, que podes visitar entre o 1 e 26 de marzo na Casa Dopeso.
Recorda tamén que o luns 22 ás 7 da tarde no Salón de Actos da Casa Dopeso farase a presentación do Protocolo municipal de actuación en casos de violencia de xénero.

Xa sabes que durante todo o mes no noso centro os alumnos de 1º a 4º da ESO terán a oportunidade de traballar en Igualdade: sistema sexo/xénero, a influencia dos estereotipos de xénero, a socialización diferencial, o uso da linguaxe como instrumento de coeducación,...


viernes, 12 de marzo de 2010

Delibes

Miguel Delibes foi o escritor castelán por excelencia. A súa obra literaria abrangue toda a segunda metade do século XX. Sempre escribiu como el era, a literatura foi un verdadeiro reflexo da súa persoa. A súa narrativa tivo esa dimensión ética  xunto a unha gran mestría na estética.
As súas novelas, os seus escritos periodísticos, os seus artigos ou libros sobre viaxes, de caza son un retrato preciso, e moitas veces crítico, das terras e dos homes da súa Castela natal e un exame para a natureza e perfecta harmonía entre o home eo seu contorno. Miguel Delibes  é o novelista da natureza. Pero desde a súa paisaxe e da súa terra natal, Castela, transcende unha dimensión universal e os seus personaxes son retratos vividos do home na segunda metade do século XX. 


RIP

lunes, 8 de marzo de 2010

Día internacional da muller traballadora

O Día Internacional da Muller refírese ás mulleres correntes como artífices da historia e afunde as súas raíces na loita plurisecular da muller por participar na sociedade en pé de igualdade co home.

Na antiga Grecia, Lisístrata empezou unha folga sexual contra os homes para pór fin á guerra, segundo nos conta Aristófanes; na Revolución Francesa, as parisienses que pedían "liberdade, igualdade e fraternidade" marcharon cara a Versalles para esixir o sufraxio feminino.

A idea dun día internacional da muller xurdiu ao final do século XIX, que foi, no mundo industrializado, un período de expansión e turbulencia, crecemento fulgurante da poboación e ideoloxías radicais.

O día 8 de marzo mulleres e homes que traballan polas causas das mulleres conmemoran en todo o mundo os esforzos que estas realizaron por alcanzar a igualdade, a xustiza, a paz e o desenvolvemento. Máis aló de fronteiras nacionais e diferenzas étnicas, lingüísticas, culturais, económicas e políticas, as mulleres dos cinco continentes organizan diversos eventos para festexar este día.

Sobre o  porque do 8 de marzo existen diversas versións. A máis coñecida é a dun incendio ocorrido nunha fábrica téxtil de Nova York en 1857, onde morrerían queimadas as obreiras que facían unha folga. Segundo a historiadora canadense Renée Côté, non existen probas documentais de que un incendio desas características producísese ese ano, nin que ese feito fose o motivo para establecer unha xornada internacional das mulleres. Si que un 8 de marzo de 1857 unha marcha pioneira de obreiras téxtiles percorreu os suburbios ricos da cidade de Nova York para protestar polas miserables condicións de traballo.
Tamén un 5 de marzo de 1908 en Nova York comezou unha folga das obreiras téxtiles reclamando a igualdade salarial, que se diminuíse a xornada a dez horas e que se permitise un tempo para a lactación.

O Día Internacional da Muller foi instaurado en 1910 pola alemá Clara Zetkin, integrante do Sindicato Internacional de Obreiras da Confección, durante o Congreso Internacional de Mulleres Socialistas en Copenhague, Dinamarca.

O primeiro Día Internacional da Muller celebrouse o 19 de marzo de 1911 en Alemaña, Austria, Dinamarca e Suíza, conmemorando un levantamento ocorrido en Prusia nesa data. As demandas foron o dereito ao voto, a igualdade de oportunidades para exercer cargos públicos e o dereito ao traballo.

Os dereitos humanos da muller son parte inalienable, integrante e indivisible dos dereitos humanos universais. A plena participación, en condicións de igualdade, da muller na vida política, civil, económica, social e cultural e a erradicación de todas as formas de discriminación baseadas no sexo son obxectivos prioritarios da comunidade internacional.
Nós queremos render unha homenaxe ao traballo de millóns de mulleres que coa súa acción silenciosa atenúan os defectos da pobreza, resaltar o seu insuperábel  valor como elemento de cambio e transformación e destacar o papel esencial na loita contra a pobreza e a exclusión.
Hernán Zin danos a coñecer historias reais e próximas que co seu liderato engadiron a viabilidade, eficacia e eficiencia dos procesos de desenvolvemento nos que se atopan inmersas. Grazas a el e a Mundo Cooperante que nos achega esta información.
O curso pasado tivemos aquí a Rosemary Nyrumbe que nos contou de primeira man de que maneira participaba na libertade para as escravas sexuais da guerra de Uganda.
Este ano queremos falar de Margarita Barrientos.
A vida desta muller nunca foi fácil. Pertenecía a unha familia de aborixes toba, criouse nunha mísera choza perdida no norte de Arxentina. Trala morte da súa nai, sendo só unha adolescente, Margarita colleu un tren rumbo a Bos Aires en busca dunha oportunidade de progreso. Acabou nun barrio de chabolas da capital porteña, onde casou e tivo dez fillos. Un accidente laboral deixou ao seu marido sen traballo, de maneira que se veu obrigada a recoller comida das basuras urbanas.
O punto de inflexión na súa vida chegou en 1996, cando ao volver de traballar cun carro ateigado de desperdicios descubreu que os nenos dunha casa pegada á súa levaban varios días sen comer. Comparteu con eles o que recollera, basicamente pan dunha panadería.
Juan Carr, activista social arxentino, comezou a colaborar no labor que en silencio estaba a realizar Margarita, que cada vez daba de comer a máis e máis nenos de Villa Soldati.
En doce anos, o traballo desta loitadora medrou exponencialmente. No comedor Los Piletones, preto da súa casa, hoxe da de comer a máis de mil nenos cada día.
Recibeu o premio en 1999 de Muller do Ano en Arxentina o que a fixo visible e entón comezou a recibir axudas coas que puxo en marcha garderías, clínicas, farmacias, proxectos de microcréditos, para a xente do seu barrio.
O primeiro xesto foise multiplicando e así veu transformada a súa vida e dos que a rodean.

Precisamos moitas MARGARITAS coma esta, e hoxe quixemos compartirla con todos vós.

lunes, 22 de febrero de 2010

Eloxio da novela gráfica

É unha forma distinta de acechagarse aos libros: ler a versión en imaxes dunha novela. Estas son algunhas propostas:
-Will Eisner: El cómic y el arte secuencial e La narración gráfica, son dúas obras onde ti podes aprender a crear novela gráfica. Eisner bríndase como o teu maestro. Estas dúas obras son estupendas para aprender a coordinar historia e texto.
-Pioneira do cómic en Irán coa historia da súa vida, a de unha muller marcada por unha educación entre dúas culturas que loita por vivir segundo os seus principios, Marjane Satrapi : Persépolis.
-Maus, é o único cómic merecedor do premio Pulitzer. Art Spiegelman, autor desta obra reconstrue os momentos que seu pai lle relata do horror  dos campos de exterminio nazi e as secuelas que lle deixara a tormentosa relación co seu pai, o suicidio da súa nai e o recordo dun irmán que non chegou a coñecer.
-Kiki de Montparnasse, relata unha vida e unha época apasionantes. A protagonista foi durante máis de vinte anos a musa do barrio parisino de Montparnasse. Vanguardista e liberal, posou para os mellores pintores e relacionouse cos artistas máis relevantes...e May Ray, o seu amor durante varios anos. Publicada por José- Louis Bouquet e Catel Muller en Editorial Sins Entido.
Por último
-Unha historia para todos os públicos, a de Hugo Cabret, un neno orfo que adica o seu tempo libre a manter en hora os reloxos da estación de tren na que vive e a arranxar un antigo autómata. La invención de Hugo Cabret de Brian Selznick, en S.M.


Anímote a lelas, cóntame logo se mereceu a pena!

viernes, 19 de febrero de 2010

Día internacional da lingua materna

Gracias a Cristina Novoa que nos proporcionou a información dende a Asesoría de Bibliotecas.
O Día Internacional da lingua materna establécese en 1999. Faino a Conferencia Xeral da Unesco para promover o pluralismo lingüístico e a diversidade cultural.

Por ser domingo, esta vai ser a nosa modesta contribución. Os materiais tomámolos de páxina da Secretaría Xeral de Política Lingüística. Deixamos posta a exposición que vos mostramos a continuación para coñecemento de todos.
Sentimos que este é un gran día para todos os que cremos que a lingua materna, lingua do afecto debe ser defendida ate as últimas consecuencias pois prescindir dela é renunciar a parte da nosa infancia e do legado dos nosos maiores.

Dicía Álvaro Cunqueiro no Discurso de aceptación do Pedrón de Ouro, "...eu quixen e quero que a fala galega durase e continuase, porque a duración da fala é a única posiblidade de que nós duremos como pobo. Eu quixen que Galicia continuase e, ó lado da patria terreal, da patria que son a terra e os mortos, haxa estoutra patria que é a fala nosa".

viernes, 12 de febrero de 2010

O entroido

É unha festa pagá de orixe ancestral e longa tradición en Galicia.
Aínda que os días máis importantes son o sábado e o luns, polo menos na nosa vila, comeza o entroido tres domingos antes, dependendo da zona: Folecheiro cando os mozos lle guindan cinza aos viandantes, hoxe moi ben organizados; Fareleiro, o que se lanza agora é o farelo; Corredor, tíranselle formigas á xente ou aproveitaxe para ter un xantar de confraternidade. Celebrábase tamén o xoves de compadres e o de comadres e remátase co enterro da sardiña o mércores de cinza.
Segundo as distintas latitudes o entroido adórnase de choqueiro, pelicán, xeneral, cigarrón,etc sendo os lugares de máis sona os de Laza, Xinzo, Verín e outros.
A nosa particular celebración tivo lugar hoxe, venres 12. As dúas últimas horas de clases adicámolas a esta tradicional festa.
Cada quen vestiuse do que máis lle gustou ou o primeiro que atopou. Os cursos organizados por temas ou libremente desfilaron polo polideportivo onde un esixente xurado, non só o público, asistiu ao desfile do resto.
Déronse premios aos mellores, comemos orellas e freixos porque os pais nos agasallaron con eles e colorín colorado este conto ten rematado. Ata o curso vindeiro!!!





miércoles, 3 de febrero de 2010

Febreiro comeza a poesía

Mes frío, chuvioso, ventoso, como di o refrán "Febreiro, xeada na leira e cachopo na lareira".
Nós queremos darlle temperatura, suavizalo, endulzalo e que mellor que dedicalo á poesía.
Temos preparadas variadas actividades. Xa viches o cartaz que colocamos na entrada do centro. Nel tratamos de darche a coñecer todas e cada unha das propostas que temos elaboradas para estas datas. Por certo que xa sei que deu que falar o corazón "partío". A idea era que non identificaramos os poemas co o amor. Aínda que este é un dos sentimentos máis ensalzados polos poetas, tamén hai outros ben fermosos adicados a calquera cousa aínda a máis trivial. É por iso que ao final desta nova déixovos poemas das pequenas cousas.

-Poemas para San Valentín: como todos os anos propomos dende a Biblio poemas cos que podes acompañar as cartas de amor e amizade que envíes. Creo que a selección deste ano vaiche gustar. Temos os que máis levastes estes anos pasados e propostas novas. Os profes que colaboraron recomendaron os que máis lles fan sentir a eles. Habémolos de recoller nunha publicación.Cóntocho despois.
Cantos máis envíes, máis posibilidades tes de que che toque algún dos agasallos que sortearemos entre todos os participantes.

-Libretas de poemas: Co título de "Poetas di(n)versos" queremos sintetizar o que hai dentro delas. Ti es un poeta, outros consagrados tamén o son. Todos ides estar presentes nelas e as mellores tamén acadarán un premio. Non só desfrutarás participando, senón tamén recibirás un agasallo.

-Día 21 de marzo: Celebraremos este Día Internacional da Poesía coa presenza da poeta Eva Veiga, que nos falará de poetas,poemas, versos e rimas; lerá algo da súa obra poética, interactuará con todos e pediremoslle ao final que vos entregue todo o que temos reservado para os participantes destas iniciativas que acabo de contar.

-Publicación de poemas: Imos comezar cunha serie de publicacións onde se recollan os poetas e poemas que preferimos. Queremos contaxiar aos mais do noso gusto pola poesía. Este ano reuniremos aqueles que os profes nos proporcionaron, que foron de sempre preferidos ou que rematan de coñecer e queren compartir con todos.

Déixovos agora con estes poemas. Catulo, poeta do século I a. C, teríaos chamado "Nugae". Pero el escribeu moito sobre o amor e o desamor. Mira o seu poema 85.

Odio e amo

Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris.
nescio, sed fieri sentio et excrucior.
 
Odio e amo. Quizás preguntes por que o fago.
Non o sei, pero siento que é así e sufro. 


Dicía Rosalía de Castro en Cantares Gallegos
Has de cantar
que che hei de dar zonchos;
has de cantar,
que che hei de dar moitos.

Mira agora o que escribe tamén unha poeta chamada Concha Méndez, da Xeración do 27, sobre os mapas.


Mapas

Los mapas de la escuela,
Todos tenían mar,
Todos tenían tierra.

¡Yo sentía un afán
Por ir a recorrerla!...

Soñaba el corazón
con mares y fronteras,

Con islas de coral
y  misteriosas selvas.

 Soñaba el corazón…
¡Oh, sueños de la escuela!

O escritor francés Jacques Prévert versifica esta historia dun escolar. Mira como calquera cousa pode ser tema para un poema:
El escolar perezoso
Dice no con la cabeza
pero dice sí con el corazón
dice sí a lo que quiere
dice no al profesor
está de pie
lo interrogan
le plantean todos los problemas
de pronto estalla en carcajadas
y borra todo
los números y las palabras
los datos y los nombres
las frases y las trampas
y sin cuidarse de la furia del maestro
ni de los gritos de los niños prodigios
con tizas de todos los colores
sobre el pizarrón del infortunio
dibuja el rostro de la felicidad.



De "Paroles"
Versión de Aldo Pellegrini

Por último temos a Machado con este poema de moscas, calor, verán. 

Las moscas  
Vosotras, las familiares,
inevitables golosas,
vosotras, moscas vulgares,
me evocáis todas las cosas.
  ¡Oh, viejas moscas voraces,
como abejas en abril,
viejas moscas pertinaces
sobre mi calva infantil!
  ¡Moscas del primer hastío
en el salón familiar,
las claras tardes de estío
en que yo empecé a soñar!
  Y en la aborrecida escuela,
raudas moscas divertidas,
perseguidas
por amor de lo que vuela,
  - que todo es volar -, sonoras
rebotando en los cristales
en los días otoñales…
Moscas de todas las horas,
  de infancia y adolescencia,
de mi juventud dorada;
de esta segunda inocencia,
que da en no creer en nada,
  de siempre… Moscas vulgares,
que de puro familiares
no tendréis digno cantor:
yo sé que os habéis posado
  sobre el juguete encantado,
sobre el librote cerrado,
sobre la carta de amor,
sobre los párpados yertos
de los muertos.
  Inevitables golosas,
que ni labráis como abejas,
ni brilláis cual mariposas;
pequeñitas, revoltosas,
vosotras, amigas viejas,
me evocáis todas las cosas.

Se queres ler máis, preme aquí.

lunes, 1 de febrero de 2010

2010: Ano do libro e da lectura

Eu leo, ti les, el le,...E de non facelo será porque non queremos, pois o Consello da Xunta declarou este ano 2010 como o Ano do Libro e da Lectura.
Non parece por casualidade que coincida co Ano Xacobeo pois preténdeselle dar certa dimensión no exterior á nosa cultura e á nosa lingua.
Moitas son as iniciativas:
  1. Animación cultural
          - "Libros de literatura contra a guerra", en colaboración co Foro Mundial da Educación.
          - "A palabra convertida en arte", sobre a escrita medieval.
    2.  Congresos e Exposicións
  • "I Encontro Internacional sobre Literatura de Viaxes" en Santiago.
  • " I Semana Auria de Novela Histórica".
  • Congreso Internacional do Libro Infantil e Xuvenil.
  • Centenario do nacemento de Torrente Ballester e Luís Seoane.
  • Acto conmemorativo dos 125 anos do pasamento de Rosalia.
  • Homenaxe a Uxio Novoneyra, a quen este ano a Academia lle adica o Día das Letras Galegas.
   3.  Promoción e difusión do libro
        Son variados os proxectos entorno a este aspecto.
  • "A Festa das letras": Feira do Libro que este ano  comeza en Lugo e que irá cambiando de localidade cada ano.
  • Fóra do País, as feiras de Boloña, Madrid, Bos Aires, Frankfurt terán presenza galega, dos nosos escritores e editores, dos nosos libros.
  • "Palabra de autor, palabra de autora", na televisión, servíndose deste medio para a divulgación das obras literarias galegas e os seus autores.
   4.  Fomento da lectura e da escrita
Neste ano tan especial, varias campañas de animación lectora e escritora  e mesmo actividades relacionadas coas traducións percorreran as vilas galegas.
Prométese neste cobizoso plan un desenvolvemento do marco normativo do libro e as bibliotecas.
Esperemos a ver materializadas todas estas boas intencións!
Avaliaremos nunha nova no noso blog todo isto ao final do ano. 
Tedes máis datos premendo aquí.