Mostrando entradas con la etiqueta poetas. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta poetas. Mostrar todas las entradas

miércoles, 3 de febrero de 2010

Febreiro comeza a poesía

Mes frío, chuvioso, ventoso, como di o refrán "Febreiro, xeada na leira e cachopo na lareira".
Nós queremos darlle temperatura, suavizalo, endulzalo e que mellor que dedicalo á poesía.
Temos preparadas variadas actividades. Xa viches o cartaz que colocamos na entrada do centro. Nel tratamos de darche a coñecer todas e cada unha das propostas que temos elaboradas para estas datas. Por certo que xa sei que deu que falar o corazón "partío". A idea era que non identificaramos os poemas co o amor. Aínda que este é un dos sentimentos máis ensalzados polos poetas, tamén hai outros ben fermosos adicados a calquera cousa aínda a máis trivial. É por iso que ao final desta nova déixovos poemas das pequenas cousas.

-Poemas para San Valentín: como todos os anos propomos dende a Biblio poemas cos que podes acompañar as cartas de amor e amizade que envíes. Creo que a selección deste ano vaiche gustar. Temos os que máis levastes estes anos pasados e propostas novas. Os profes que colaboraron recomendaron os que máis lles fan sentir a eles. Habémolos de recoller nunha publicación.Cóntocho despois.
Cantos máis envíes, máis posibilidades tes de que che toque algún dos agasallos que sortearemos entre todos os participantes.

-Libretas de poemas: Co título de "Poetas di(n)versos" queremos sintetizar o que hai dentro delas. Ti es un poeta, outros consagrados tamén o son. Todos ides estar presentes nelas e as mellores tamén acadarán un premio. Non só desfrutarás participando, senón tamén recibirás un agasallo.

-Día 21 de marzo: Celebraremos este Día Internacional da Poesía coa presenza da poeta Eva Veiga, que nos falará de poetas,poemas, versos e rimas; lerá algo da súa obra poética, interactuará con todos e pediremoslle ao final que vos entregue todo o que temos reservado para os participantes destas iniciativas que acabo de contar.

-Publicación de poemas: Imos comezar cunha serie de publicacións onde se recollan os poetas e poemas que preferimos. Queremos contaxiar aos mais do noso gusto pola poesía. Este ano reuniremos aqueles que os profes nos proporcionaron, que foron de sempre preferidos ou que rematan de coñecer e queren compartir con todos.

Déixovos agora con estes poemas. Catulo, poeta do século I a. C, teríaos chamado "Nugae". Pero el escribeu moito sobre o amor e o desamor. Mira o seu poema 85.

Odio e amo

Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris.
nescio, sed fieri sentio et excrucior.
 
Odio e amo. Quizás preguntes por que o fago.
Non o sei, pero siento que é así e sufro. 


Dicía Rosalía de Castro en Cantares Gallegos
Has de cantar
que che hei de dar zonchos;
has de cantar,
que che hei de dar moitos.

Mira agora o que escribe tamén unha poeta chamada Concha Méndez, da Xeración do 27, sobre os mapas.


Mapas

Los mapas de la escuela,
Todos tenían mar,
Todos tenían tierra.

¡Yo sentía un afán
Por ir a recorrerla!...

Soñaba el corazón
con mares y fronteras,

Con islas de coral
y  misteriosas selvas.

 Soñaba el corazón…
¡Oh, sueños de la escuela!

O escritor francés Jacques Prévert versifica esta historia dun escolar. Mira como calquera cousa pode ser tema para un poema:
El escolar perezoso
Dice no con la cabeza
pero dice sí con el corazón
dice sí a lo que quiere
dice no al profesor
está de pie
lo interrogan
le plantean todos los problemas
de pronto estalla en carcajadas
y borra todo
los números y las palabras
los datos y los nombres
las frases y las trampas
y sin cuidarse de la furia del maestro
ni de los gritos de los niños prodigios
con tizas de todos los colores
sobre el pizarrón del infortunio
dibuja el rostro de la felicidad.



De "Paroles"
Versión de Aldo Pellegrini

Por último temos a Machado con este poema de moscas, calor, verán. 

Las moscas  
Vosotras, las familiares,
inevitables golosas,
vosotras, moscas vulgares,
me evocáis todas las cosas.
  ¡Oh, viejas moscas voraces,
como abejas en abril,
viejas moscas pertinaces
sobre mi calva infantil!
  ¡Moscas del primer hastío
en el salón familiar,
las claras tardes de estío
en que yo empecé a soñar!
  Y en la aborrecida escuela,
raudas moscas divertidas,
perseguidas
por amor de lo que vuela,
  - que todo es volar -, sonoras
rebotando en los cristales
en los días otoñales…
Moscas de todas las horas,
  de infancia y adolescencia,
de mi juventud dorada;
de esta segunda inocencia,
que da en no creer en nada,
  de siempre… Moscas vulgares,
que de puro familiares
no tendréis digno cantor:
yo sé que os habéis posado
  sobre el juguete encantado,
sobre el librote cerrado,
sobre la carta de amor,
sobre los párpados yertos
de los muertos.
  Inevitables golosas,
que ni labráis como abejas,
ni brilláis cual mariposas;
pequeñitas, revoltosas,
vosotras, amigas viejas,
me evocáis todas las cosas.

Se queres ler máis, preme aquí.

domingo, 18 de mayo de 2008

Xornadas de poesía organizadas pola Biblioteca

No marco do Día das Letras Galegas, a Biblioteca organiza unha xornada adicada á poesía. Os alumnos de 1º e 2º da ESO son, neste caso, os protagonistas. Ofelia López, Gloria David e Santi Del Moral do grupo Alalá nos visitan para lernos algúns traballos e interactuar cos alumnos. Eles lerán poemas dalgúns membros deste grupo que non van poder estar con nós como Anibal Ánxel ou Gema Bermúdez e incluso de Xosé María Álvarez Blázquez, a quen todos os galegos lle rendimos homenaxe este ano.

Brais, Iria, Cristina, Alba, Julia, Noemí, son os nomes dalgúns alumnos que colaborarán nesta actividade. Uns lendo poemas, outras interpretando pezas musicales con piano, violín ou saxo entre os momentos das lecturas.

O 2007 Fran Alonso elaboraba cinco motivos para ler poesía, que nós queremos reproducir aquí.


1 A poesía non morde, non fai dano e, aínda que haxa quen pense o
contrario, non é aburrida, nin romanticona, nin cursi, nin difícil. E hai moitos tipos de poesía para que elixamos.

2 A poesía serve para ler, cantar, berrar, recitar, rapear, musicar, declararse,
rebelarse contra o mundo ou únicamente para falar suave á orella. Tamén é un
somnífero para durmir ben, unha pastilla sen química que mellora a saúde e o
benestar, e relaxa as persoas. E serve,sobre todo,para explicar as razóns e as emocións que non veñen no diccionario.

3 Os poemas son como caixas de ferramentas, valen para todo: para sentilos,
manosealos, lelos, cheiralos, gardalos nun armario, ensucialos, para ligar, para poñelos enriba da cabeza, penduralos na parede, limpalos, recortalos, reescribilos, merendalos nun bocadillo de papel, ordenalos, metelos na neveira e lelos coa cabeza máis fría, ou deixalos sobre a cama para devoralos á noite, clandestinamente, cando todos se deitaron. Ademais, a poesía cura enfermidades como a impaciencia, os nervios, os pés planos, os enfados, a dor de cabeza, as feridas imprevistas, as dores de amor, as indixestións, a ansiedade e algunhas gripes.

4 A poesía está nas cousas que nos rodean a diario, na música, na amizade,
no supermercado, na risa, na moto, no váter, na esperanza, na rutina, nas cousas persoais, no calexón sen saída, no mar contaminado, na tristura, no teu barrio ,no ceo cuberto, no ordenador, nun berro, na paisaxe, na conversa e nas rúas. Onde ti queiras.

5 O importante da poesía non é obsesionarse con descifrala senón saber gózala, sentila e intuíla. Na poesía reconforta sentir o seu ritmo, a súa música, a súa sonoridade,os xogos de palabras que por veces nos deslumbran, as imaxes
fascinantes que nos ofrece. E tamén os seus enigmas. Poetizarse. En definitiva, facer da poesía un pracer.



viernes, 25 de abril de 2008

Juan Gelman e a poesía contra a morte


Juan Gelman é o noso flamante Premio Cervantes 2008 e Miguel Anxo Fernán Vello escribía o que ven a continuación no periódico Galicia Hoxe na súa sección Caderno aberto. Creo que explica moi ben a este home- poeta.

Juan Gelman e a poesía contra a morte
“Gelman devólvenos a esperanza de que sempre existirá unha nova utopía” (C. A. Molina)

Preguntábase Juan Gelman no seu discurso lido na entrega do Premio Cervantes que é o que tería dito Hölderlin hoxe, nun mundo no que cada tres segundos e medio un neno menor de 5 anos morre de enfermidades curábeis, de fame ou de pobreza. E o flamante premiado respondía: "Velaí está a poesía: de pé contra a morte". O poeta arxentino situaba así a poesía nun plano directamente reivindicativo, social e político, unida ao compromiso da memoria histórica: "único camiño para construír unha convivencia cívica sólida". Poesía, claro, contra a violencia, contra o terror, e velaí a experiencia tráxica de Gelman, cuxo fillo e nora foron secuestrados e asasinados polos militares arxentinos. Poesía, pois, contra a morte. E eu aquí lembro un libro do chileno Gonzalo Rojas titulado precisamente Contra la muerte: "No tengo otro negocio que estar aquí diciendo la verdad/ en mital de la calle y hacia todos los vientos", versos estes que moi ben poderían ser aplicados a Juan Gelman, infatigábel loitador a prol da verdade e da liberdade. Xa o pai de Gelman, un obreiro ucraíno, tivo que fuxir até dúas veces dos cárceres zaristas, despois de ter participado activamente na Revolución de 1905. E o propio Premio Cervantes tivo tamén que abandonar o seu país como perseguido político a raíz da súa loita pública contra a ditadura militar arxentina. Por iso son moi acertadas as palabras de César Antonio Molina, cando di que Juan Gelman –el a súa poesía– nos devolve a esperanza de que sempre existirá unha nova utopía preparada para entrar en escena ao se despromar a que a precedeu. Mais o ministro de Cultura engadiu algo que resulta definitivo en relación co poeta galardoado: "Biografía e poesía confúndense en Juan Gelman nun prodixioso nó que é capaz de se converter nun proxectil contra a morte". E isto nunha obra que suma "sensacións, ritmo e beleza, multiplicando a súa capacidade de suxestión e a súa calidade". Poesía, pois, contra a morte dende a esixencia estilística e dende a altura ética. Niso Gelman é un mestre.
Entre as súas obras destacan:

Lemos un poema pero si queres máis preme nos links anteriores.

La victoria

En un libro de versos salpicado

por el amor, por la tristeza, por el mundo,

mis hijos dibujaron señoras amarillas,

elefantes que avanzan sobre paraguas rojos,

pájaros detenidos al borde de una página,

invadieron la muerte,

el gran camello azul descansa sobre la palabra ceniza,

una mejilla se desliza por la soledad de mis huesos,

el candor vence al desorden de la noche.


De Gotán



Sempre reivindicativo

llegó la muerte con su recordación/
nosostros vamos a empezar otra vez
la lucha/ otra vez vamos a empezar
otra vez vamos a empezar nosotros

contra la gran derrota del mundo/
compañeritos que no terminana/ o
arden en la memoria como fuegos/
otra vez/ otra vez/ otra vez


Los sueños rotos por la realidad
Los compañeros rotos por la realidad/
Los sueños de los compañeros rotos
¿Están verdaderamente rotos / perdidos / nada

se pudren bajo tierra? / ¿su rota luz
diseminada a pedacitos bajo tierra? / ¿alguna vez
los pedacitos se van a juntar?
¿va a haber la fiesta de los pedacitos que se reúnen?

Y los pedacitos de los compañeros / ¿alguna vez se juntarán?
¿caminan bajo tierra para juntarse un día como dice manuel? / ¿se
juntarán un día?
De esos amados pedacitos está hecha nuestra concreta soledad /
Per / dimos la suavidad de paco / la tristeza de haroldo / la lucidea de
/ rodolfo / el coraje de tantos

ahora son pedacitos desparramados bajo todo el país
hojitas caídas del fervor / la esperanza / la fe /
pedacitos que fueron alegría / combate / confianza
en sueños / sueños / sueños / sueños

y los pedacitos rotos del sueño / ¿se juntarán alguna vez?
¿se juntarán algún día / pedacitos?
¿están diciendo que los enganchemos al tejido del sueño general?
¿están diciendo que soñemos mejor?

Juan Gelman
De Notas, España. 1979