"Una vida sin literatura no es una vida humana" decía Ayala

Francisco Ayala García-Duarte naceu en Granada en 1906. Estudiou dereito en Madrid, ampliando os seus estudios en Alemaña a principios dos anos trinta, onde asistiu ao ascenso do nazismo.
Comeza a publicar as súas primeiras obras a mediados dos anos vinte (Tragicomedia de un hombre sin espíritu (1925), Historia de un amanecer (1926)). Nesta época mantén un intenso contacto con algúns dos intelectuais máis senlleiros da época, en especial, con José Ortega y Gasset.
A súa vinculación coa causa da República obligouno a marchar ao exilio, establecéndose en Arxentina ata principios dos anos cincuenta. Alí desenvolve unha intensa actividade cultural, traballando no periódico La Nación e na editorial Losada. Incómodo no país tralo triunfo do peronismo, trasladouse a Puerto Rico, onde coincidiu con Juan Ramón Jiménez, e en cuxa Universidade deu clases de dereito. Posteriormente trasladouse a USA, onde se adicou á ensinanza da literatura española nas universidades de Princeton, Nova Iorque ou Chicago.
Retornou a España en 1976, tralo final da ditadura. Chegaron entón os recoñecementos. En 1983 foi nomeado académico. En 1988 recibiu o Premio Nacional de las Letras. En 1991 se lle concedeu o Premio Cervantes. E en 1998 o Príncipe de Asturias de las Letras.
Foi autor dunha copiosísima producción, de carácter ensaístico e narrativo fundamentamente. A súa obra literaria ten dúas etapas claras. Unha primeira, caracterizada pola experimentación, e unha segunda, posterior á Guerra, de corte máis clasicista. A ironía, a crítica do poder, a deshumanización son algúns dos temas máis recurrentes na súa escritura. Por citar algunhas das máis salientables: Los usurpadores (1949), La cabeza del cordero (1949), Historia de macacos (1955), Muertes de perro (1958), El jardín de las delicias (1971), El hechizado y otros cuentos (1972).

R.I.P