![]() |
Foto de Eduardo Margareto que forma parte de la muestra Espacios de palabras, territorios prodigiosos |
martes, 5 de abril de 2011
¿Dónde lees tú?
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
7:27
1 comentarios
Etiquetas: escritura creativa
lunes, 21 de marzo de 2011
Día da poesía
Chegan os longos días
como única forma
o vento mariñeiro
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
11:21
0
comentarios
viernes, 18 de marzo de 2011
En el centenario del nacimiento de Gabriel Celaya
![]() |
procedencia de la imagen |
Escribió Gabriel Celaya que las palabras "Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos". Porque Gabriel Celaya, además de ser un poema intimista que escribía hermosos poemas de amor, era, sobre todo un poeta social, un poeta solidario con el ser humano. Si hubiese vivido hoy es probable que su poesía estuviese rabiosa de gritos contra los tiranos y con la mano tendida hacia los que sufren los desafueros de los tiranos. ¡Tendría tanto que escribir que no pensaría en su propia desgracia! Porque Gabriel Celaya, que nació también un 18 de marzo, hace cien años, y que murió el 18 de abril de 1991, estaba bastante solo y murió pobre, en la indigencia, lo que significa que al final de sus días no tenía apenas medios para subsistir. Sin embargo, sus versos siguen vivos y son, como el pan, cada vez más necesarios. No sé si las Instituciones lo recordarán hoy, pero nosotros no queremos olvidarlo porque, como todos aquellos que viven para ayudar a los demás, no está muerto, sigue vivo en su poesía necesaria:
Despedida
Quizás, cuando me muera,
dirán: Era un poeta.
Y el mundo, siempre bello, brillará sin conciencia.
Quizás tú no recuerdes
quién fui, mas en ti suenen
los anónimos versos que un día puse en ciernes.
Quizás no quede nada
de mí, ni una palabra,
ni una de estas palabras que hoy sueño en el mañana.
Pero visto o no visto,
pero dicho o no dicho,
yo estaré en vuestra sombra, ¡oh hermosamente vivos!
Yo seguiré siguiendo,
yo seguiré muriendo,
seré, no sé bien cómo, parte del gran concierto.
Sus poemas en Amediavoz
Su voz en la Biblioteca Virtual Cervantes
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
7:39
2
comentarios
sábado, 22 de enero de 2011
Gañadores do Certame de microrrelatos "Tránsitos"
![]() |
Da fotógrafa alemana Gerda Taro (1910-1937) |
Estes son os relatos gañadores do 1º Certame de microrrelatos que o Clube de Lectura da nosa biblioteca organizou antes do Nadal. Noraboa a todos por participar.
1º CICLO DA ESO:
1º premio: Lara Dos Santos Sánchez (2º de ESO-A)
“Me voy”:
El viaje duró menos de lo previsto pero aún así lo recuerdo como una pesadilla ya que, aunque la gente emigra con la ilusión de poder tener una vida mejor, también es consciente de que empezar de nuevo es muy difícil y más con dos niños pequeños como era mi caso.
El barco zarpó un tarde de invierno fría y lluviosa, nos alojamos en unos enormes camarotes llenos de literas. Yo debía dormir en la parte baja de una de ellas junto con los dos niños.
Después de varios días, llegamos a Cuba. Hacía más o menos un mes me había llegado una carta de unos parientes lejanos en la cual me ofrecían su ayuda para poder empezar. Según lo previsto, los inicios no fueron fáciles pero hoy en día, aunque siento morriña, me alegro de haber tomado la decisión de emigrar: la más difícil de mi vida.
2º premio: Tania Pardo Ramudo (2º de ESO- A)
“La migración”
El viaje duró menos de lo previsto para mis padres. Este fue realmente inmundo y las ilusiones de mejorar de vida de mi familia se fueron se fueron al poco de embarcar. Cuando el corazón de mis padres se paró y me dejaron sola en aquella barca con tanta gente desconocida, e indefensa ante el mundo con tantos sueños que se cayeron por la borda de aquel viejo trasto, unos hombres me vieron y me cogieron, unos señores que me inspiraban mucho miedo. Tras ir a un sitio donde había agujas y señores con trajes blancos, me encerraron en un sitio durante catorce años y ahora estoy en la calle viendo como se me escapa la vida de entre las manos.
2º CICLO DA ESO
1º premio: Martín García García (3º de ESO – A)
Con sus maletas de cartón y sus fardos, aguardaban Andrés y María por las pateras que los traerían a España, conocida para ellos como la tierra que los sacaría de la pobreza. Tras superar la angustia que les había producido que María diera a luz a bordo llegaron a tierra firme.
Después de pasar un día entero bajo un puente, preocupados porque no tenían un hogar donde vivir, y después de una fría noche, Andrés salió a buscar trabajo. Entró muy nervioso en un local en el que se buscaba camarer@. Cada vez más nervioso, se acercó al despacho del jefe a comentárselo y tras hablar una media hora la aceptó. Salió con una sonrisa de oreja a oreja; inmediatamente se lo contó a María, se fueron a buscar una casa y la vida continuó su curso, sin sobresaltos, y como esperaban, poco a poco, dejaron atrás su hora y comenzaron de nuevo a vivir.
2º premio: Carme López Chao (3º de ESO –A)
Con sus maletas de cartón y sus fardos, aguardaban la llegada del tren.
Juan, Luna y su hija Sonia habían gastado todo su dinero en estos billetes, que con suerte, los sacarían de la pobreza del Tercer Mundo. Nada más llegar a España, los padres se pusieron a buscar trabajo y escolarizaron a Sonia, pero como no, el primer día de instituto los abusos comenzaron, su color de piel se lo hacía todo muy difícil. Así pasó el primer trimestre, hasta que un día le hicieron algo mucho peor.
Se la llevaron a un descampado, le pegaron y finalmente la violaron. No lo pudo soportar y falleció.
Al enterarse, sus padres quisieron abandonar España para siempre.
BACHARELATO
1º premio: Rubén Seco Pico ((1º Bach. A)
Habían llegado allí al anochecer, tras haber salido al alba se levantaron, obligando a sus cansadas y entumecidas extremidades a moverse, salieron de la posada cuando el primer rayo de sol consiguió atravesar el cielo. Intentaban pasar desapercibidos, pero era imposible no fijarse en su cabello rojo como la sangre y sus impresionantes ojos, cuyos iris brillaban como ópalos, revelando la luz de su espíritu inconformista que los llevara a escapar de la tiranía que en aquellos tiempos llevaba las riendas de su país. Los seis, tres mujeres y tres hombres avanzaban por las tortuosas calles de aquella ciudad costera, la última escala de su viaje de huida, donde tenían intención de coger un navío que los llevara a tierras lejanas, lejos de la pesadilla de la que intentaban despertarse. En ningún momento fueron conscientes de la presencia de dos figuras que acechaban desde las sombras, el destello de una daga fue la única señal antes de que se hundiera en sus cuerpos, castigando su osadía y acabando con su esperanza.
2º premio: Cristina Rivas Domínguez (1º Bach. B)
“Bágoas”
Chegaron alí ao anoitecer, despois de partiren ao albor. Bágoas escorregando pola miña pel. Dor que mata pouco a pouco ao meu corazón. Agobio... Onde estou? Que fago aquí? Será por moito tempo? Logro atopar os ollos da miña nai, nese intre cólleme no colo e dime: “Miña nena, non chores, esta é a túa nova casa...” Oíraa tamén a ela saloucar, miro para abaixo os meus irmáns desilusionados. “Eles son máis grandes” penso eu “saben o que pasou”. Pregúntolle a miña irmá Shaper de trece anos e contéstame “estamos no continente das oportunidades, pero antes de chegar mataron a papá, xa non hai oportunidades...”
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
23:05
0
comentarios
Etiquetas: certame literario
viernes, 3 de diciembre de 2010
Recomendación para Nadal
Publicado por
Endora
en
12:18
1 comentarios
Etiquetas: Espiral Maior, Lois Pereiro, Positivas
domingo, 28 de noviembre de 2010
1º CERTAME DE MICRORRELATOS "Tránsitos"
![]() |
Fotografía de Ruth Matilda Anderson |
A biblioteca do IES Moncho Valcarce convoca un certame literario de relato breve que ten as seguintes bases:
1. A convocatoria vai dirixida a todo o alumnado do IES Moncho Valcarce. Cada alumno poderá participar cun só microrrelato.
2. As obras que se presenten poderán estar escritas tanto en lingua galega como en lingua castelá.
3. As narracións terán una extensión máxima de 150 palabras, escritas a ordenador ou a máquina a dobre espazo e por unha soa cara, con fonte de corpo 12.
4. A temática ten que ver coa dos relatos que estamos a ler no Clube de Lectura “Tránsitos”: a emigración. O comezo do relato é común para todos os alumnos de cada categoría.
5. Establécense catro categorías. Os relatos deben comezar do seguinte xeito:
- Primeiro ciclo (1º e 2º de ESO):
A viaxe durou menos do previsto/El viaje duro menos de lo previsto
- Segundo ciclo (3º, 4º de ESO e PCPI):
Coas súas maletas de cartón e os seus fardos agardaban/Con sus maletas de cartón y con sus fardos, aguardaban
- Bacharelato e Ciclo Formativo:
Chegaran alí ao anoitecer, despois de partiren ao albor/ Habían llegado allí al anochecer, tras haber salido al alba.
- Adultos (pais e nais, profesorado e persoal non docente):
Por onde andará aquel home, quizais... / Por donde andará aquel hombre, quizá...
6. Haberá dous premios para cada categoría, agás para os adultos, onde non se contempla agasallo de carácter económico:
Primeiro ciclo (1º e 2º de ESO):
1º premio: cheque agasallo por valor de 50 euros.
2º premio: cheque agasallo por valor de 20 euros.
Segundo ciclo (3º, 4º de ESO e PCPI):
1º premio: cheque agasallo por valor de 50 euros.
2º premio: cheque agasallo por valor de 20 euros.
Bacharelato (1º e 2º):
1º premio: cheque agasallo por valor de 50 euros.
2º premio: cheque agasallo por valor de 20 euros.
7. As obras deberán presentarse nun sobre aberto asinadas cun lema ou pseudónimo, que figurará tamén noutro sobre pechado, xunto co título da obra. No interior do sobre pechado farase constar a identidade do autor e curso. Así mesmo, no sobre aberto debe figurar, de maneira visíbel, a categoría a que pertence o concursante.
8. Os orixinais entregaranse na biblioteca do IES. O plazo de admisión finaliza o día 10 de decembro de 2010.
9. O xurado estará composto por membros (profesores e alumnos) do Clube de lectura “Tránsitos”.
10.O acto de entrega dos premios terá lugar o día 22 de decembro de 2010 dentro das actividades do Festival de Nadal.
11.As obras presentadas poderán ser expostas na biblioteca e/ou incluídas no blog da mesma. Tamén se contempla a posibilidade de seren publicadas nun libro.
12.A participación no Certame implica a total aceptación destas bases
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
19:13
0
comentarios
Etiquetas: certame literario, viaxes
lunes, 15 de noviembre de 2010
Carlos Edmundo de Ory, descanse en paz (11/11/2010)
Había una vez un poeta muy simpático que se inventó un género literario que consistía en decir en un verso un aforismo o sentencia filosófica, a veces irónica, otras sorprendente, en ocasiones paradógica, con frecuencia juguetona y hasta disparatada, pero que siempre nos pueden hacer pensar. Para que no las confundieran con las greguerías de otro poeta también muy simpático llamado Ramón, nuestro poeta decidió llamarle a esas ideas que se le pasaban por su chistera -perdón, digo por su cabeza- "aerolitos". Lo he buscado en el diccionario y aerolito significa:"Meteorito que cae sobre la tierra, formado por material rocoso y originado por la fragmentación de un cuerpo celeste al atravesar la atmosfera". Así que creo que ha elegido un buen nombre para estos versos. Este poeta escribió una vez que le gustaría que lo enterraran vestido de payaso pero no sé si su familia habrá tomado en serio esta última voluntad. Lo digo porque se murió el jueves, en Francia, a la muy respetable edad de 87 años. Se llamaba Carlos Edmundo de Ory y era así:
Nació en Cádiz en 1923 y antes de tener uso de razón (¿Por qué se dice "uso de razón" y no "uso de corazón"?)ya estuvo en contacto con la literatura, ya que su padre era periódista y poeta. Así que no resulta raro que con veintidós años publicase su primer libro de poesías, Versos de pronto. Además le gustaban tanto los libros que decidió ganarse la vida trabajando de bibliotecario. Pero como además de bibliotecario era bastante revolucionario, en 1953 se exilió a Francia donde siguió siendo bibliotecario y revolucionario. Nunca dejó de escribir. En el año 2003 su obra poética se recoge en la antología Música de lobos. A mí, personalmente, me gustan mucho estos versos de su poemario La flauta prohibida:
Me escondo en algún sábado
y escribo con la escoba
en un rincón de ala de alguna mariposa
Como los aerolitos son meteoritos que caen sobre la tierra y además tienen consistencia rocosa, es mejor que te andes con cuidado, no sea que te caiga en la cabeza uno de estos aerolitos de Carlos Edmundo de Ory:
La poesía es un vómito de piedras preciosas.
La risa es el sexo del alma.
¿Por qué se dice "uso de razón" y no "uso de corazón"?
En las estrellas cuelgan nuestros calcetines cuando soñamos.
Me extraña la palabra amor en el verbo amordazar.
Siempre he pensado que los espejos respiran.
El lobo es un hombre para el lobo.
Desconócete a ti mismo.
Solo lo extraño me es familiar.
El que camina honor a sus sandalias.
Yo no soy un soñador. Soy un buscador de sueños.
Pasaremos como aves dormidas.
Hoy tengo el amor subido.
Pienso luego vacas.
Solo me comprenderá quien sea más loco que yo.
La imaginación, esa esponja del infinito.
La página en blanco es un campo de nieve. Haz aparecer en ella tus figuras.
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
21:59
0
comentarios
Etiquetas: aerolitos, Carlos Edmundo de Ory, poesía
sábado, 13 de noviembre de 2010
Robert Louis Stevenson
Publicado por
Endora
en
19:28
0
comentarios
Etiquetas: aventura, Robert Louis Stevenson
sábado, 6 de noviembre de 2010
TRÁNSITOS. O noso clube de lectura do curso 2010-2011
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
17:48
0
comentarios
Etiquetas: Castelao, clásicos galegos, club de lectura
sábado, 30 de octubre de 2010
Los versos de Miguel Hernández inundan la Red
Hoy se cumplen 100 años del nacimiento de Miguel Hernández, poeta al que hemos ido recordando en Internet con numerosas actividades. Hagamos que la Red se inunde con sus versos.
LAS ABARCAS DESIERTAS
Por el cinco de enero,
cada enero ponía
mi calzado cabrero
a la ventana fría.
Y encontraban los días,
que derriban las puertas,
mis abarcas vacías,
mis abarcas desiertas.
Nunca tuve zapatos,
ni trajes, ni palabras:
siempre tuve regatos,
siempre penas y cabras.
Me vistió la pobreza,
me lamió el cuerpo el río,
y del pie a la cabeza
pasto fui del rocío.
Por el cinco de enero,
para el seis, yo quería
que fuera el mundo entero
una juguetería.
Y al andar la alborada
removiendo las huertas,
mis abarcas sin nada,
mis abarcas desiertas.
Ningún rey coronado
tuvo pie, tuvo gana
para ver el calzado
de mi pobre ventana.
Toda la gente de trono,
toda gente de botas
se rió con encono
de mis abarcas rotas.
Rabié de llanto, hasta
cubrir de sal mi piel,
por un mundo de pasta
y unos hombres de miel.
Por el cinco de enero,
de la majada mía
mi calzado cabrero
a la escarcha salía.
Y hacia el seis, mis miradas
hallaban en sus puertas
mis abarcas heladas,
mis abarcas desiertas.
De la antología que Vicens Vives publica en su colección Cucaña: Corazón Alado. Antología poética. Miguel Hernández.
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
8:11
0
comentarios
Etiquetas: Miguel Hernández, poesía
sábado, 23 de octubre de 2010
Qué pasaría si... 30 años sin Gianni Rodari.
![]() |
Una palabra cualquiera elegida al azar puede funcionar como palabra mágica capaz de desenterrar campos de la memoria que yacían bajo el polvo del tiempo. Gianni Rodari. |
El Servicio de Orientación de Lectura de la Fundación Germán Sánchez Ruipérez dedica su boletín a la figura de Gianni Rodari, ya que este año se cumplen treinta de su fallecimiento ocurrido el 14 de abril de 1980. Nació, tal día como hoy, un 23 de octubre, en 1920.
Periodista metido por azar a cuentacuentos humorístico, vierte sus experiencias con niños y jóvenes en Gramática de la fantasía, donde reflexiona acerca de la importancia de la imaginación en la creación literaria. Parte del recurso del extrañamiento ("Qué pasaría si...un cocodrilo llamase a vuestra puerta para pedir un poco de romero") para la creación de historias amenas y divertidas, que a la vez inviten a la reflexión y a la mejora de las técnicas lingüísticas. Imprescindible.
Enlaces de interés:
Artículo en la revista digital Cuatrogatos: Gianni Rodari: un defensor de la vida.
Biografía y pensamiento en la revista digital Imaginaria.
Página de Gianni Rodari (en italiano)
Propuesta de actividades para "Cuentos escritos a máquina" en Alfaguara.
Propuesta de actividades para "Cuentos para jugar" en Alfaguara.
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
13:40
0
comentarios
Etiquetas: animación a la lectura, Gianni Rodari, literatura juvenil
sábado, 2 de octubre de 2010
¡Ojo, que te leo! Reflexiones a la luz de Como una novela de Daniel Pennac (I)
![]() |
procedencia de la imagen |
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
8:17
0
comentarios
Etiquetas: leer en secundaria
lunes, 6 de septiembre de 2010
Ángel González habría cumplido hoy 85 años.
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
7:01
0
comentarios
Etiquetas: Ángel González, Joaquín Sabina, poesía
sábado, 12 de junio de 2010
AMIN MAALUF, PRÍNCIPE DE ASTURIAS
Y esas raíces comunes de los pueblos y de las culturas aparecen a veces, sorprendentemente, donde menos se espera. Así, en su novela El viaje de Baldassare podemos leer este fragmento que nos resulta familiar. Enhorabuena, Maaluf.
3 de octubre de 1665
Desde que abandonamos los alrededores de Konya ya no es de la peste de lo que hablan los viajeros, sino de una curiosa fábula que el propio caravanero ha propagado, y que hasta el momento no había considerado necesario reseñar aquí. Si me refiero ahora a ella es porque acaba de tener un desenlace ejemplar.
El hombre aseguraba que se había perdido una caravana hace unos años yendo hacia Constantinopla y que desde entonces merodea desesperada por los caminos de Anatolia, víctima de una maldición. De tiempo en tiempo se cruza con otra caravana, y sus viajeros desorientados piden que les indiquen el camino, o bien plantean otras preguntas, las más inesperadas; quienquiera que les responda, aunque sólo sea una palabra, atrae sobre sí la maldición, y tendrá que errar de la misma manera con ellos hasta el fin de los tiempos.
¿Por qué esa caravana ha sufrido esa maldición? Se dice que los viajeros habían contado a sus allegados que iban en peregrinación a La Meca, cuando lo que pretendían era llegar a Constantinopla. El Cielo les condenó entonces, se supone, a marchar errantes sin llegar jamás a su destino.
Nuestro hombre afirmó que ya se había encontrado en dos ocasiones con la caravana fantasma, pero que no se había dejado engañar. Ya podían los viajeros extraviados congregarse a su alrededor, sonreírle, tirarle de las mangas, engatusarlo, que él hacía como si no los viera, y así fue como consiguió evitar el sortilegio y proseguir su viaje.
¿De qué modo se podía reconocer la caravana fantasma?, preguntaron los viajeros más ansiosos. No hay manera alguna, respondió él, pues se parece en todo a las caravanas ordinarias, sus viajeros son iguales a todos los viajeros, y por eso precisamente hay tanta gente que se confunde y se deja embrujar.
Ante el relato del caravanero, algunos de los nuestros se encogían de hombros, otros parecían aterrorizados y miraban constantemente a lo lejos para comprobar que no hubiera ninguna caravana sospechosa en el horizonte.
Yo formo parte, desde luego, de los que no conceden ningún crédito a esos chismes; la prueba es que hace tres días que esos cuentos se propagan por la caravana, desde la cabeza a la cola, y vuelven luego de la cola a la cabeza, y no he juzgado necesario reseñar en mis páginas esta vulgar fábula de caravanero.
Pero hoy, a mediodía, nos hemos cruzado con una caravana.
Acabábamos de detenernos a la orilla de un arroyo para almorzar. Mozos y sirvientes se afanaban en amontonar ramas y preparar los fuegos, cuando una caravana apareció por un cerro cercano. En pocos minutos se encontró junto a nosotros. Una idea atravesó toda la compañía: “Son ellos, es la caravana fantasma”. Estábamos todos como paralizados, teníamos en la frente una especie de extraña sombra y sólo hablábamos en voz baja, fijos los ojos en los que llegaban.
Éstos se aproximaban, demasiado deprisa a nuestro entender, en una nube de polvo y niebla.
Cuando se encontraron junto a nosotros, todos pusieron pie a tierra, y corrieron en nuestra dirección, aparentemente alegres de toparse con sus semejantes y de hallar un rincón fresco. Se acercaron con amplias sonrisas, se dedicaron a saludarnos con fórmulas en árabe, en turco, en persa, en armenio. Los nuestros estaban muy turbados, pero ni uno se movió, ni uno se levantó, ni uno respondió al saludo que se le dirigía. ”¿Por qué no nos habláis? – terminaron por preguntar- ¿Os hemos ofendido en algo sin querer?” Ninguno de los nuestros replicó.
Los otros se volvían ya para marcharse, ofendidos, cuando de repente nuestro caravanero se echó a reír con estrépito, y le respondió el otro caravanero con mayor estrépito aún.
_ Maldito seas – dijo este último adelantándose, con los brazos abiertos-. Ya has vuelto a contar tu historia de la caravana fantasma. Y han picado.
Aquí y allá, la gente se levantaba, abrazaba a los otros, se invitaban mutuamente, para que les perdonaran.
Esta noche no se habla de otra cosa, y cada viajero intenta convencer a los demás de que nunca se lo creyó. Sin embargo, cuando los viajeros de la otra caravana se acercaron, todo el mundo palideció y nadie se atrevió a dirigirles la palabra.
Artículos sobre Amin Maaluf:
Maaluf, el Africano, Luis Sepúlveda.
Hijo del camino, Maruja Torres.
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
23:20
0
comentarios
lunes, 17 de mayo de 2010
A NOSA HOMENAXE AO POETA DO CAUREL
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
19:27
0
comentarios
viernes, 7 de mayo de 2010
Lengua Castellana: lecturas del 3º trimestre
4º de ESO C
- El caso Galindo. Fernando Lalana. Editorial Bambú.
- Nieve en primavera. Moying Li. Editorial Bambú.
- El palacio de la medianoche. Ruiz Zafón. Editorial Planeta.
Publicado por
Chus ProfedeLengua
en
22:21
0
comentarios
Etiquetas: lecturas recomendadas
lunes, 12 de abril de 2010
El País dos estudantes
Durante este curso 2009-10, os nosos alumnos de 3º A e B da ESO, coordinados pola profesora Marta Ramos, do Departamento de Lingua e Literatura Castelás, participaron na IX edición do País dos Estudantes (concurso creado polo xornal El País, para que os alumnos elaboren un xornal dixital).
Neste proceso,os rapaces foron quen de introducírense no mundo da prensa, elaborando eles mesmo reportaxes, artigos, entrevistas, anuncios publicitarios, etc.
O grupo de 3º B non logrou publicar todas as seccións que propuña El País, pero si o fixeron os alumnos de 3º A. A todos eles queremos darlles desde aquí os nosos parabéns.
Aquí tedes o resultado.
Publicado por
Endora
en
18:13
1 comentarios
viernes, 9 de abril de 2010
O venres imos a Santiago
Na páxina da Asesoria de Bibliotecas Escolares Galegas tendes máis información se é que vos queredes informar máis polo miudo.
Publicado por
Endora
en
20:52
0
comentarios
domingo, 28 de marzo de 2010
As aventuras de Reda e Neto
Son personaxes dunha serie de animacións audiovisuais dirixidas aos mozos, nenos e á comunidade escolar encargadas pola Axencia Vasca de Protección de Datos (AVPD, ), coa colaboración de PantallasAmigas e o asesoramento do Goberno Vasco, Departamento de Educación, Investigación e Universidades.
Ademais existe unha guía dirixida ao profesorado en formato PDF que podes descargar desta páxina.
Nesta páxina web pódese acceder tamén a diversos proxectos, entre eles: Kontuzdatos.Ti decides (15-17), Manuais de uso de Tecnoloxías para rapaces (9-11; 12-14; 15-17).
Os obxectivos finais do recurso son:
- Que os nenos e nenas aprecien o valor que teñen os seus datos persoais e os doutras persoas, particularmente en medios dixitais. E isto porque a través destes datos poden ser identificados, transmiten unha imaxe de si mesmos e terceiras persoas poden tomar decisións que lles afecten.
- Que os nenos e nenas desenvolvan unha actitude consciente e activa no control da información persoal, propia ou doutras persoas.
A idea básica, común a todas as animacións, é que é importante controlar e protexer a información sobre un mesmo e tamén os datos doutras persoas.
As animacións son pequenos cortos de uns 2 minutos cada unha. Presentan aos seus protagonistas, Reda e Neto (nomes recreados a partir dos termos Rede e a súa equivalente Net), en catro aventuras diferentes que queren ilustrar simbólicamente as seguintes ideas:
1. Tes moitos datos persoais e a túa imaxe tamén é moi importante: Atrapados na pócima máxica
2. Os teus datos persoais son un tesouro, protéxeos: Coidando o tesouro fronte aos piratas
3. Tes dereito a non dar todos os teus datos persoais: Aventura medieval e troque de datos
4. Os datos persoais dos demais non che pertencen, pero protéxeos coma se fosen teus: Mensaxeiros interplanetarios.
Despois do visionado de cada animación, propóñense cuestións para o debate que permiten experimentar en contexto real as ideas que as aventuras transmiten. Ademais, relaciónanse actividades a desenvolver coa familia, cuxo obxectivo tamén é sensibilizar a esta do seu papel educativo no uso das tecnoloxías da información e comunicación (TIC), rol que só pode levar a cabo compartindo con eles o uso das mesmas.
Tamén podemos atopar enlaces interesantes coma estes:
Sitios relacionados coa seguridade en Internet e a protección de información persoal
- SegurSarean, por unha Internet máis segura
- Proyecto Susi - Uso máis seguro dos Servizos en Internet
- Página web de Panda Security e INTECO
- Oficina de Seguridad del Internauta - OSI
- Asociación sin ánimo de lucro contra la pornografía infantil
- Pautas para el uso seguro y crítico de las pantallas (TV e Internet)
- EducaRed, sitio para aprender e innovar mediante Internet
Grazas a Cristina Novoa da Asesoria de Bibliotecas por estar sempre ao tanto e transmitirnos a información.
Publicado por
Endora
en
19:55
0
comentarios
Etiquetas: Axencia Vasca de Protección de Datos, Neto, PantallasAmigas, Reda
domingo, 21 de marzo de 2010
La poesía es un arma cargada de futuro
Queremos celebrar esta data do día internacional da Poesía cun poema de Gabriel Celaya que di así:
"Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmado,
como un pulso que golpea las tinieblas,
cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.
Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.
Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a sí mismo.
Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.
Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.
Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.
Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.
Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso con técnica qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a España en sus aceros.
Tal es mi poesía: poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.
No es una poesía gota a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos
y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.
Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos."
Nós queremos por alma neste poema: De noche
Ás veces os cantautores quedan sen palabras e é entón cando cantan os versos dos poetas que non tiveron voz para cantar. Podemos escoitar a Paco Ibañez interpretando este poema de Celaya.
Non queremos deixar de lembrar neste día a Uxío Novoneyra, o poeta a quen se adica este ano O día das letras galegas.
Nos seus poemas, manifesta o seu compromiso nacionalista sen descuidar a forma poética.
SE o pasado é pasado
"SE o pasado é pasado
i o presente é o urgente
por qué inda busca a xente
aquil soño clausurado?
Vido visto ben Santiago
i esa cuestión non resolta
fago camiño de volta
camiño de volta fago.
Camiño de volta fago
volvo do cabo do Mundo.
Terra sólo en ti me fundo:
é a certeza que trago".
Hai un ano tiñamos aquí a Berta Dávila, xove poeta, que nos felicita este día no seu blog con este poema:
"Non lembro que día foi:
E que mellor celebración que seguir lendo a máis poetas e os seus poemas.
Publicado por
Endora
en
21:21
1 comentarios
Etiquetas: Bera Dávila, Gabriel Celaya, Paco Ibáñez, Uxio Novoneyra